بشناسد و با ولىّ هم عمل بشود، دنبال او راه بيفتد، خودش را فكراً و عملًا پيوسته با ولى بخواند چنين كسى داراى ولايت است. ولى ما ولايت را منحصر كرديم فقط بر اينكه در دلمان مهر علىّ بن ابيطالب است و قطره هاى اشك هم براى امير المؤمنين مى ريزيم ولى عمل ما ضد عمل على و فكر و انديشه مان ضد انديشه على است. ما از ولايت، براى خودمان يك افسانه، يك اسطوره و يك خرافه اى درست كرده ايم و دل خودمان را خودش كرديم كه از جمله موالى حضرت علىّ بن ابيطالب (ع) و داراى ولايت هستيم و خوشحاليم كه تمام آنچه كه براى موالى علىّ بن ابيطالب هست براى ما نيز بطور مسلم و قطعى هست خدا مى داند كه اين كار، خيلى جفا و ظلم به حقّ علىّ بن ابيطالب است، خيلى ظلم به حق اسلام است چون ولايت مال اسلام است، امام صادق (ع) ولايت را باعمل مى داند و مى گويد: آن كسى كه داراى عمل است ولىّ ما اوست و آن كسى كه داراى عمل نيست، عدوّ ما اوست، امام صادق (ع) ولايت را اينطور معنى مى كند. چون ولايت در فرهنگ امام صادق (ع) با ولايت در فرهنگ آن جاهل يا مغرضى كه دارد به نام امام صادق (ع) زندگى مى كند، فرق دارد ما بايد عميقاً معنى ولايت را بفهميم در غير اينصورت عمرى را به اميد بهشت سپرى مى كنيم در حاليكه در موقع جان دادن از بهشت خبرى نيست. ولايت يك انسان پيوستگى و وابستگى مطلق او است به ولى.

ولايت در جامعه‌

اما ولايت يك جامعه به چيست؟ ولايت يك جامعه باين است كه ولى در آن جامعه‌اولًا مشخص باشد. ثانياً منشأ و الهام بخش همه نيروها، نشاطها، فعاليتهاى آن جامعه باشد. قطبى باشد كه همه جويها