حقيقت، واحد تبلور يافته اى از همه عناصر مثبت و سازنده اسلام باشد (امام--- حاكم اسلامى) و نيز مستلزم آنست كه رابطه اى عميق و نيرومند، همه آحاد امت را به شخص حاكم (امام) يعنى محور اساسى فعاليت و نشاط عمومى جامعه، پيوند زند و آنان را با او وابسته سازد ... و در اينجاست كه بعد ديگرى از ابعاد ولايت، جلوه گر مى شود. و آن‌ ولايت امام و پيشواى عالم اسلام‌ است.

در آيات زير، اشارات رساى قرآن را باين حقايق ظريف و دقيق ملاحظه مى توان كرد:

يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا الْيَهُودَ وَ النَّصارى أَوْلِياء

(اى گرويدگان بدين! يهوديان و مسيحيان را هم جبهگان و دوستان خود مگيرد)

بَعْضُهُمْ أَوْلِياءُ بَعْض.

(آنان بعضى هم جبهه و دوست بعضى ديگرند).

وَ مَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُم‌

(هر كه از شما با آنان پيوند برقرار كند، در حقيقت از آنان و در شمار آنان است)

إِنَّ اللَّهَ لا يَهْدِى الْقَوْمَ الظَّالِمين.

(حقاً خدا گروه ستمگران را هدايت نمى كند.)

فَتَرَى الَّذينَ فى قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يُسارِعُونَ فيهِم‌

(بيماردلان را مى بينى كه به ميان جبهه ى كافران مى شتابند.)

يَقُولُونَ نَخْشى أَنْ تُصيبَنا دائِرَه‌

(مى گويند (و بهانه مى آورند) كه مى ترسيم آسيبى به ما برسد.)

فَعَسَى اللَّهُ أَنْ يَأْتِىَ بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْرٍ مِنْ عِنْدِه‌

(باشد كه خدا فتح و فيروزى مؤمنان را برساند يا حادثه اى به سود