حاكم چون حاصل خواست و اراده مردم مى‌باشند، لذا حاكميت آنان، مورد قبول و موجّه مى‌باشد. و وقتى دموكراسى به عنوان نوعى از حكومت معرّفى مى‌شود، مهم‌ترين شاخصه آن همان اصل حاكميت اراده مردم دانسته مى‌شود و آن‌گاه كه صرف انتخابات آزاد، عادلانه و علنى، خميرمايه دموكراسى باز شناخته مى‌شود، در حقيقت تلاش مى‌شود تا پرده از بنياد استحكام‌بخش حكومت، يعنى خواست و اراده مردم برداشته شود و هنگامى كه براى سيطره براى سيطره بخشيدن به جامعه مدنى و تساهل و تسامح غربى، دموكراسى صرفا براساس آرمان‌هاى ايدئولوژيكى خاصّ، قابل تحقق دانسته مى‌شود، باز به گونه‌اى تلاش مى‌شود تا از چهره زيبانماى دموكراسى با مفهوم حاكميت اراده مردم بهره‌بردارى شود. هم‌چنين به اين جهت دموكراسى به عنوان ابزار و شيوه ورود و دخالت در عرصه تصميم‌سازى‌هاى حكومتى تلقّى مى‌شود كه چنين نقابى با پيام حاكميت اراده مردم راه را براى گرده‌ها و احزاب با افكار مختلف به سرعت هموار مى‌سازد.

بالأخره دموكراسى با همان مفهوم حاكميت اراده مردم وسيله‌اى مؤثر براى كنار زدن حاكميت‌هايى مورد استفاده قرار مى‌گيرد، كه به دليل مغايرت با معيارهاى پذيرفته‌شده قدرت‌هاى جهانى، ديكتاتورى و غير مردمى تلقى مى‌شوند و مصلحت دانسته مى‌شود تا با به اصطلاح دموكراتيك كردن آنها، حاكميتى مورد پسند را جاى‌گزين آنها كنند. هم‌چنان كه «كارل پوپر» در اذعان به اين حقيقت تصريح مى‌كند، كه در چارچوب دموكراسى راه تعقيب فلسفه‌ها و روش‌هاى مخالف و مغاير غرب بسته است.[1] با اين تحليل بايد اذعان كرد كه پيام نهفته در اصطلاح دموكراسى براساس نگرش‌ها و تبيين‌هاى مختلف، توجه به حاكميت اراده و خواست مردم مى‌باشد و در

[1] - كارل ريمون پوپر، جامعه باز و دشمنان آن، ترجمه عزت الله فولادوند، ص 70- 73.