قوانين اسلامى است.[1] مردم در حكومت اسلامى اگر چه به لحاظ تكوينى بر سرنوشت خود حاكميت دارند، اما از نظر تشريعى مكلف‌اند آن را در جهت خاست الهى به كار گيرند.

ج. مسؤوليت آفرينى آراى مردم در مردم‌سالارى دينى‌

در مردم‌سالارى دينى آراى مردم مسؤوليت آفرين است و در نتيجه هرچه آراى مردمى بيشتر باشد فرد انتخاب شده از مسؤوليت بيشترى برخوردار است. اين امر از آن رو است كه منصب و مقام‌هاى سياسى در مردم‌سالارى دينى هريك به عنوان يك وظيفه قلمداد مى‌گردد و هر كس لياقت و شايستگى بيشترى در احراز آنها داشته باشد وظيفه دارد پيشقدم شود. درحالى‌كه در دموكراسى‌هاى غربى مقام و منصب‌هاى مديريتى و سياسى به عنوان طعمه است و نه مسؤوليت. و از آنجا كه مسأله «اصالت قدرت» و مسأله «تنازع بقا» مطرح است، قدرت خود هدف به شمار مى‌رود و مسؤوليت، وظيفه، شايستگى و شايسته سالارى در آن جايگاهى ندارد.

حضرت امام دراين‌باره چنين مى‌گويند:

هرچه آرا زيادتر باشد مسؤوليت زيادتر است. اگر آراى شما پنج ميليون بود، مسؤوليتتان كمتر بود، حالا كه سيزده ميليون بيشتر است، مسؤوليت شما حجمش زيادتر است».[2] مسؤوليت افراد انتخاب شده در مردم‌سالارى دينى ناشى از اعتقاد به معاد و

[1] - براى آگاهى بيشتر، ر. ك: غلامرضا فياضى، نقد تاريخ فلسفه غرب، ص 329 كه به صورت جزوه در كتابخانه موسسة امام خمينى رحمه اللّه موجود است.

[2] - صحيفه نور، ج 7، ص 242.