نمود مشروعيت مردمى در دو امر است:

الف) سيستم نمايندگى: نمايندگى ابزارى در جهت تحقق دمكراسى است. نمايندگى اداره حكومت توسط عده‌اى اندك است كه از سوى شهروندان انتخاب شده‌اند و تمامى اختيارات آن‌ها ار موكلانشان ناشى مى‌شود. نمايندگى مجرايى در جهت مشاركت شهروندان است.[1] ب) مبنا قرار گرفتن نظر اكثريت با احترام به اقليت: در كشورهاى غربى، حق رأى شهروندان از سال 1830 م آغاز شد و تنها پس از جنگ جهانى اول بود كه در برخى از كشورهاى اروپايى، نظير انگستان و فرانسه، زنان حق رأى يافتند و در بسيارى از كشورى‌هاى اروپايى و غيره تا پس از جنگ جهانى دوم تصوى حق رأى براى زنان به تأخير افتاد. برخى از نويسندگان غربى برگزارى انتخابات در يك كشور را معيارى جهت ارزيابى دمكراسى قلمداد مى‌كنند.

ارزيابى دمكراسى و مشروعيت مردمى‌

درباره دمكراسى و جايگاه مردم پرسش‌هاى متعددى مطرح است: آيا مشروعيّت دمكراسى ناشى از مردم است؟ آيا هر نوع حكومت منتخب از سوى مردم الزاما دمكراسى است؟ آيا دمكراسى صرفا در انتخابات خلاصه مى‌شود؟ جايگاه اقليّت در دمكراسى چيست؟ و آيا اكثريّت حق تصميم‌گيرى درباره اقليّت را دارد؟

الف) مشروعيت دمكراسى و حاكميت سرمايه‌

1. در نظام‌هاى دمكراسى، حاكميت از آن پول و سرمايه است. دمكراسى حكومتى‌

[1] - كارل كوهن، دمكراسى، ص 122.