سياست است. پيامبر صلّى اللّه عليه و اله علاوه بر شأن نبوت داراى شأن امامت و ولايت بر مسلمانان بود و تشكيل حكومت از وظايفى بود كه از جانب خدا بر عهده داشت، زيرا او مأمور به اجراى دين بود و اجراى كامل آن جز از طريق حكومت امكان‌پذير نبود. نكته بسيار قابل تأمل آن است كه به شهادت تاريخ، «مسجد» به عنوان پايگاه دينى و معنوى در صدر اسلام محلّ رتق و فتق امور اجتماعى و سياسى و حتى پايگاه نظامى نيز بوده و كاركردى عبادى- سياسى داشته است.

آنان كه دين را تنها به اخلاق و آخرت محدود مى‌سازند بايد به اين پرسش پاسخ دهند كه آيا با هر نوع نظام سياسى و حقوقى مى‌توان اعتقادات، احكام، اخلاق و آخرت انسان را آن‌گونه كه دين مى‌خواهد تأمين و تضمين نمود؟

3. خلافت و امامت‌

برخى آيات به صراحت از جعل «خلافت» و «امامت» از سوى خداوند سخن گفته‌اند. اين عناوين بر موظف بودن پيامبران به رهبرى جامعه از سوى خداوند دلالت دارند.

يا داود إنّا جعلناك خليفة فى الأرض فاحكم بين النّاس بالحقّ‌[1] و إذ ابتلى إبراهيم ربّه بكلمات فأتمهنّ قال إنّى جاعلك للنّاس إماما[2]

4. ولايت و قضاوت‌

درخصوص پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله تصريح به ولايت و دستور به اطاعت به طور مطلق ذكر شده است به گونه‌اى كه حوزه امور سياسى را نيز فرا مى‌گيرد.

[1] - ص( 28) آيه 26. اى داود، ما تو را در زمين خليفه‌[ و جانشين‌] گردانيديم پس ميان مردم به حق داورى كن.

[2] - بقره( 2) آيه 124. و چون ابراهيم را پروردگارش با كلماتى بياموزد و وى آن همه را به انجام رسانيد[ خدا به او] فرمود: من تو را پيشواى مردم قرار دادم.