اكتفا به اين نمى كرد كه از كرمشان و خصالشان بگويد؛ آنها را نسبت به پيغمبر مى داد!

يك از شعرهاى او اين است:

أَنَّى يَكُونُ وَ لَيْسَ ذَاكَ بِكَائِنٍ لِبَنِى الْبَنَاتِ وِرَاثَهُ الْأَعْمَا (41)

مى گويد چطور چنين چيزى مى شود كه دختر زادگان، ارث عمو را ببرند- عباس، عموى پيغمبر ارث دارد، و چرا دختر زاده ها كه اولاد فاطمه هستند، مى خواهند ارث او را ببرند- ببينيد، دعوا سر خلافت است! يك جنگ حقيقى فرهنگى است، جنگ سياسى است. در مقابلش فوراً شاعر شيعى معروف جعفر فان طائى- جواب مى دهد، مى گويد:

أَنَّى يَكُونُ وَ لَيْسَ ذَاكَ بِكَائِنٍ لِلْمُشْرِكِينَ دَعَائِمُ الْإِسْلَامِ‌

لِبَنِى الْبَنَاتِ نَصِيبُهُمْ مِنْ جَدِّهِمْ وَ الْعَمُّ مَتْرُوكٌ بِغَيْرِ سِهَا (42)

مى گويد: دختر زاده، دختر نصف مال پدر را مى برد، عمو از مال آن انسانى كه دختر دارد، چه مى برد؟ پس شما ارثى نداريد كه او را طلب مى كنيد! ببينيد، بين شعرا دعواى فرهنگى و دعواى سياسى است. اين حساسيت روى داعيه هاى ائمه است، كه اين هم قابل توجه است.

* حمايت ائمه (عليهم السلام) از مبارزين‌

تأييد و حمايت از حركات خونين، يكى از بحثهاى زندگى ائمه است كه حاكى از همين جهتگيرى مبارزه است. اظهارات امام صادق درباره معلى ابن خنيس، كه‌ لاينال درجه الا بما ينال من داود ابن على‌ (43)- وقتى كشته مى شد- و اظهارات در باب زيد، در باب حسين ابن على- شهيد فخ- از اين قبيل است.

روايت عجيبى را من ديدم- در كافى يا در نور الثقلين- كه كسى از على ابن عقبه- يا عقبه- نقل مى كند، عن ابيه، قال دَخَلْتُ أَنَا وَ الْمُعَلَّى عَلَى أَبِى عَبْدِ اللَّهِ (عليه السلام)، وارد شديم؛ حضرت‌