چهارم:

اما بهره بردارى اصلى امام از اين ماجرا بسى از اينها مهمتر است. امام با قبول وليعهدى، دست به حركتى مى زند كه در تاريخ زندگى ائمه، پس از اين خلافت اهل بيت در سال چهلم هجرى تا آن روز و تا آن دوران، بى نظير بوده است و آن برملا كردن داعيه امامت شيعى در سطح عظيم اسلام و دريدن پرده غليظ تقيه و رساندن پيام تشيع به گوش همه مسلمانهاست.

* اعلان امامت‌

تريبون عظيم خلافت در اختيار امام قرار گرفت و امام در آن سخنانى را كه در طول يكصد و پنجاه سال جز در خفا و با تقيه، جز به خاصان و ياران نزديك گفته نشده بود، به صداى بلند فرياد كرد و با استفاده از امكانات معمولى آن زمان كه جز در اختيار خلفا و نزديكان درجه يك آنها قرار نمى گرفت، آن را به گوش همه رساند.

مناظرات امام در مجمع علما و در محضر مامون كه در آن قويترين استدلالهاى امامت را بيان فرموده است.

نام جوامع الشريعه كه در آن همه روؤس مطالب عقيدتى و فقهى شيعى را براى فضل بن سهل نوشته است.

حديث معروف امامت كه در مرو براى عبدالعزيز بن مسلم بيان كرده است.

قصائد فراوانى كه در مدح آن حضرت به مناسبت ولايتعهدى سروده شده و برخى از آن مانند قصيده دعبل و ابونواس، هميشه در شمار قصائد برجسته عربى به شمار رفته است، نمايشگر اين موفقيت عظيم امام عليه السلام است.