امكانات خود را بر سر اين آرمان نهادند، و تا واپسين لحظات حيات، دست از تلاش بر نداشتند، و سرانجام اصل حيات را نيز فدا كردند.

نمونه‌هاى كامل اين انتظارها و آمادگيها و آرمانگراييها را در زندگى پيامبران «ع» مى‌بينيم. پيامبران با همه تفاوتهايى كه در محيطها و جريان مبارزات خويش داشتند، در اصول هدفها و نوع فداكاريهايى كه براى دستيابى به آن انجام مى‌دادند همانند بودند.

پيامبران الهى در هردوره‌اى كه رسالت يافتند، به سعادت انسانها انديشيدند و براى اين مهم كاملا آمادگى داشتند و در انتظار چنين هدفى بسر بردند. سراسر تاريخ، گواه راستين چنين انتظارها و آمادگيها و احساسهاى پرشور و فداكاريهاى بى‌نظير و هدفداريهاى بيمانند است. پيروان پيامبران و ديگر انسانهاى دلسوز نيز همواره در راه آرمانهاشان تلاش كردند و در انتظار پيدايى و تحقق هدفهاى والا، زندگى خويش را بسر آوردند. بنابراين همه انسانهاى صالح و هدفدار، در همه دوران زندگى خويش، داراى خصلت (انتظار) بوده‌اند و انتظار، تحقق‌بخش جوهر اصلى حركت و عمل ايشان بوده است. ازاين‌رو مى‌توان گفت كه انتظار مفهومى جامع و فراگير در همه ادوار تاريخ انسان بوده است.

اكنون بنگريد كه نمونه كامل «انسان صالح» در چه انتظارى بسر مى‌برد، يعنى كسى كه براى سامان بخشيدن به همه نابسامانيها و تحقق همه آرمانهاى نافرجام سراسر دوران تاريخ ذخيره گشته است، و غيبت طولانى او براى تحقق يافتن شرايط و زمينه‌هاى انقلاب نهايى جامعه بشرى است، و او مربّى و آموزگار واقعى انسانها و پايه‌گذار جامعه الهى- انسانى است، و تحقق‌بخش همه انديشه‌هاى وحى‌آوران و مصلحان؛ آيا او در چه انتظارى بسر مى‌برد، و نگران چه حوادث بزرگ و تحولات شگرفى است؟ اين انسان راستين، در دوران زندگى طولانى خويش، نظاره‌گر پرتحوّل‌ترين. و نابسامان ترين دوران تاريخ انسان بوده است، و هرسپيده و شامگاه، از نخستين لحظات غيبت خويش تاكنون (و تا آينده‌اى كه جز خدا مرز پايانى آن را كسى نمى‌داند)، با احساسمندترين دل، غمهاى بزرگ انسان را حسّ كرده است، و چون آينه‌اى تابناك، همواره و هرلحظه سرگذشت زندگيها، انسانها و اجتماعات بشرى را در درون خود