حدودى گويا و رسا باشد.

«آن بزرگوار، قوت ايمان را با عمل صالح، و اراده پولادين را با همت بلند، و شجاعت اخلاقى را با حزم و حكمت، و صراحت لهجه و بيان را با صدق و متانت، و صفاى معنوى و روحانى را با هوشمندى و كياست، و تقوا و ورع را با سرعت و قاطعيت، و ابهت و صلابت رهبرى را با رقّت و عطوفت، و خلاصه بسى خصال نفيس و كمياب را كه مجموعه آن در قرن‌ها و قرن‌ها به ندرت ممكن است در انسان بزرگى جمع شود، همه و همه را با هم داشت. الحق شخصيت آن عزيز يگانه، شخصيتى دست نيافتنى و جايگاه والاى انسانى او جايگاهى دور از تصور، و اساطير گونه بود.

... او عبد صالح و بنده خاضع خداوند و نيايشگر گريان نيمه شب‌ها و روح بزرگ زمان ما بود. او الگوى كامل يك مسلمان و نمونه بارز يك رهبر اسلامى بود.

... او با عمرى كه روزها و ساعت‌ها و لحظه‌هايش با مراقبه و محاسبه سپرى مى‌شد صدها آيه قرآن را كه در توصيف مخلصين و متقين و صالحين است، مجسم و عينى ساخت. او به انسان‌ها كرامت، و به مؤمنان عزّت و به مسلمانان قوت و شوكت، و به دنياى مادّى و بى‌روحْ معنويت، و به جهان اسلامْ حركت، و به مبارزان و مجاهدان فى سبيل اللّه شهامت و شهادت داد. او به همه فهماند كه انسان كامل شدن و على‌وار زيستن و تا نزديكى مرزهاى عصمت پيش رفتن افسانه نيست.»[1]

[1] - حديث ولايت، ج 1، ص 24