فصل بيست و هفتم از زحمت ناكردن بندگان وقت خدمت و ترتيب كار ايشان‌

1- بندگان كه بخدمت مى‌ايستند زحمت مى‌كنند تا حاجت مى‌افتد بهر وقت تير انداختن‌ 41 و چون در حال پراكنده شوند هم اندر وقت بازمى‌آيند، و چون فرمانى جزم داده شود و يك دو بار با ايشان بگويند كه ايشان را چگونه مى‌بايد بود بر آن بروند و بدين تكلّف حاجت نيايد. و يا[1] معلوم فرمايند كرد كه هر روز از غلامان آب‌دار و سلاح‌دار و شراب‌دار و جامه‌دار و مانند اين و از غلامان كه بامير حاجبى و باميرى و بزرگى رسيده‌اند چند پيش خدمت آيند تا هر روزى از هر وثاق بدان عدد بنوبت بخدمت مى‌آيند و از خواص همچنين تا زحمت نباشد. و ديگر غلامان را بهمه روزگار قديم در پرورش و مرتبت ايشان از[2] آن روز كه بخريده‌اند تا آن روز كه پير شده‌اند و بركشيده‌اند ترتيبى بوده است پسنديده و در اين ايام آن رسم از قاعده خويش بيفتاده است.

اندكى‌]36 a[ از جهت شرط كتاب را ياد كند بنده تا استطلاع رأى افتد.

[1] - و ياP : و تاN : يا؟؟؟C

[2] - ازN -:PC