محدوده‌ى كار را چه بدانيم. آن چيزى كه من تصور مى‌كنم و اجمالا و تكرارا هم عرض مى‌كنم، اگر باشد، خيلى مهم است.

شرايط حضور روحانى‌

روحانى‌اى كه در دانشگاه، فعال و غيرمنفعل حضور پيدا مى‌كند و براى كارى به دانشگاه مى‌رود و مى‌خواهد تأثير بگذارد، چند خصوصيت را- غير از آن شرايط عامه- بايد داشته باشد. بالاخره كسى كه به دانشگاه مى‌رود، بايد عالم و برخوردار از تقوا و احتياط در عمل و امثال اينها باشد. غير از اين چيزهايى كه واضح است، دو، سه شرط ديگر هم حتماً لازم است، تا مفيد باشد.

شناخت دانشجو

شرط اول اين است كه محيط دانشگاه و مسائل دانشجو را بشناسد. اگر اين خصوصيت نباشد، مفيد نخواهد بود، يا خيلى كم‌فايده خواهد بود. فرض كنيم، روحانى‌اى مى‌خواهد به دانشگاه برود. اگر او به تفاوت محيط ذهنى و روحى و عملى و فكرى دانشگاه با- مثلا- بازار يا مسجد توجه نداشته باشد و همان‌طور كه به بازار يا مسجد مى‌رود، با همان روحيه و با همان خصوصيات و با همان مطالب، به دانشگاه برود، به گمان قوى، در برخورد اشتباه خواهد كرد. بايد دانشگاه را كماهو بشناسد و مسائل دانشجويان را بداند و بفهمد كه مشكل و مسئله‌ى دانشجو چيست، كه من به بعضى از آن مسائل اشاره خواهم كرد. بنابراين، اولين نكته، شناخت محيط و مخاطب است.

علاقه و اعتقاد روحانى به دانشجو

شرط دوم، علاقه و اعتقاد به دانشجوست. اگر كسى از شكل دانشجو و اين جوانان اين‌طورى بيزار است، پايش را به دانشگاه نگذارد. اگر كسى علوم رايج در دانشگاه را جهل مى‌داند، اينها را اصلا علم نمى‌داند، به دانشگاه نرود. بايد به رسالت دانشجو و رسالت و درس اين محيط، اعتقاد داشته باشد؛ دانشجو را مورد محبت خود قرار بدهد و بداند كه او هم مثل همين جوانى است كه پسر ماست. درآنجا، همين‌