باشد. اين، بدان معنا نيست كه همه‌ى دانشجويان، اين كارها را مى‌كنند. نه، ممكن است در دانشگاه دو نفر اراده كنند و دويست نفر كارى را انجام بدهند. طبيعت يك محيط جوان و فعال و بسيار برانگيخته و آماده، اين است.

دانشگاه و سياست‌

نگذاريد كه در محيطهاى دانشگاه، چيزى از بيرون تزريق كنند. اين خط و خطوط سياسىِ بيرون دانشگاه را مطلقاً وارد دانشگاه نكنيد. خود دانشگاه مقدارى مسئله‌ى سياسى دارد. در آن حد، خوب هم است و ايرادى ندارد. دانشجويان چيزى را مى‌بينند، اعتراض مى‌كنند؛ خبرى به گوششان مى‌رسد، آن را نقد مى‌كنند؛ از چيزى پشتيبانى مى‌كنند و با چيزى مقابله مى‌نمايند. همين، خوب و بس است. بشدت مراقبت كنيد كه ديگر اين دعواهاى بيرون دانشگاهى، داخل دانشگاه نيايد. اين، به ضرر دانشگاه و انقلاب است. من خيال مى‌كنم كه مقدارى از اين رعايتها انجام نمى‌شود.

اگر شخصى با دكتر شريعتى مخالف است، آيا امروز اين يك مسئله است؟ آيا واقعاً الان در كشور ما جاى اين هست كه بحث بشود چه كسى با شريعتى موافق و چه كسى مخالف است؟ آيا ديگر همه‌ى بحثها و همه‌ى دودستگى‌ها و اختلافات حل شده و تمام گرديده و حالا نوبت اين مسئله رسيده است؟ يعنى واقعاً يك چيز جديد و بسيار آماده‌ساز ذهن‌ها براى برخورد و استفاده، به وجود آمده است؟ طرح اين مسائل، چه لزومى دارد؟

صدام، ضد امريكا نيست‌

راجع به مسائل خليج فارس‌[1] هم نكته‌اى را عرض مى‌كنم. مسائل، واقعاً ابعاد خيلى متعددى دارد. شايد جناب آقاى مهندس موسوى، بيش از ساير برادران، از آن جوانب و ابعاد قضيه اطلاعاتى داشته باشند. آن روزى كه انقلاب اسلامى، محور حركت ضد امريكايى مردم دنيا شد، نيتش اين نبود كه محور بشود؛ وظيفه‌ى شرعيش را انجام داد و خداى متعال هم بركت داد و محور شد.

[1] 1. ر. ك: پاورقى ص 90- 91.