بايد با همه‌ى معنايش در دانشجوها تقويت شود و از جمله روحيه‌ى سياسى‌گرى كه من قبلا هم بر آن تأكيد كرده‌ام. يعنى به مسائل جارى جهان و كشور مبالات داشتن و بى‌تفاوت نبودن.

وحدت تشكّل‌ها

البته يك درصد بالايى از دانشجوها يك يا چند تا از اين چيزها را كم دارند، بايد با آنان نسبت به آنها كار شود. چه كسى اين كارها را انجام مى‌دهد؟ ما به بعضى از مراكز از جمله به مجموعه‌ى دفتر نمايندگى كه بحمدالله به وسيله‌ى روحانيون خوب، فاضل، كاركشته، تجربه شده، امتحان داده، اداره مى‌شود و به تشكّل‌هاى دانشجويى اسلامى دل بسته‌ايم. اينها بايد با هم كار كنند، با هم ارتباط داشته باشند، تشكّل‌ها هم بايد با هم كار كنند. چرا بايد نيروى محدودى كه خيلى هم عزيز است، در درون خود تعامل نداشته باشد؟! بلكه احياناً گاهى تضارب داشته باشد! البته در گزينش افراد براى اين تجمع‌ها به خصوص در مراكز اصلى دقت كنيد، سعى كنيد آدمهاى متّقى، متعهد و پرهيزگار را به آن كارها بگماريد.

تشكّل‌ها و باندهاى سياسى بيرون‌

نكته‌ى ديگر اينكه نگذاريد مشكلات بيرون دانشگاه، سياسى كارى‌ها و باندبازى‌ها و امثال آن، خود را بر تجمع‌ها و تشكّل‌هاى دانشجويى تحميل كند و وارد بشود. البته هر گروهى در بيرون دانشگاه علاقه دارد كه يك مجموعه‌ى دانشجويى بعنوان ابزار كار داشته باشند كه در هنگام لازم از آن استفاده كند براى آن گروه يك فريادى بكشد. نبايد بگذاريد چنين بشود. البته وقتى انسان در مسائل گوناگون كشور، دينى يا سياسى فعاليت مى‌كند، بديهى است ممكن است با افرادى خارج از محيط دانشگاه همكارى كند. اين همكارى ايرادى ندارد. اما اين جور نباشد كه دو نفر در بيرون با هم دعوا كنند، ما در دانشگاه به هواى آن دو نفر دعوا كنيم. مشكلات آنها به ما كه دانشجو و در دانشگاهيم منتقل بشود. اين مصلحت نيست. اگر ان‌شاءالله اين چيزها مورد توجه قرار بگيرد، به آينده‌ى دانشگاه‌ها خيلى اميدوار خواهم بود.

اعتكاف دانشجويى‌

البته الان هم دانشگاه‌ها با گذشته، زمين تا آسمان فرق كرده است. حقيقتاً براى نظام جمهورى اسلامى و ملت ايران مايه‌ى افتخار است كه در ايام‌البيض ماه رجب، در مسجد دانشگاه تهران- بزرگترين دانشگاه‌