وظيفه روحانى در دانشگاه‌[1]

بسم الله الرّحمن الرّحيم‌

آقايان عزيز؛ خيلى خوش آمديد. مطلبى كه قبلا بنده را نسبت به قضيه‌ى حضور آقايان و علما در دانشگاه‌ها نگران مى‌كرد، اين بود كه خوف داشتم مبادا حضور ناقص و احياناً در مواردى حضور معيوب ما در دانشگاه‌ها، اثر معكوس بخشد. بحمدالله با اقداماتى كه شروع شده و بعضاً تحقّق پيدا كرده، اميد است ديگر جاى آن نگرانى نباشد. اين نگرانىِ بنده در گذشته بود. البته مطلب اين نبود كه توقّع داشته باشيم روحانى، دانشجويان را به دين و به روحانيت، معتقد و علاقه‌مند كند؛ نه. مى‌ترسيديم طورى شود كه اثر معكوس دهد. اثر معكوس كه مى‌گوييم، يعنى درگيرى‌ها و ارائه ناقصِ چيزى كه ايمان دانشجو را نتواند به خود جلب كند، موجب شود كه دانشجويان همان عقيده‌اى هم كه قبلا به روحانيت پيدا كرده بودند و به تبع آن، عقيده به دين را از دست بدهند. اين نگرانىِ بنده بوده است. حال ممكن است بعضى از آقايان اين نگرانى را چندان موجّه ندانند و بگويند: خوب؛ روحانى مى‌رود آنجا؛ اگر نتوانست كارى كند، نتوانسته است ديگر. زير صفر كه نخواهد شد!

به هر حال، من به خاطر طول مدّتِ رابطه با قشر دانشجو و محيط دانشگاه‌ها- چه در دوران گذشته و چه بعد از انقلاب- نگران بودم و آن‌طور تصوّر مى‌كردم. امروز هم اگر بخواهيم وجود بابركت آقايان در دانشگاه‌ها، ان‌شاءالله از همه جهت مبارك و بركاتش مسلّم و محقّق و ماندگار و مستمر باشد، راهش اين‌

[1] - بيانات در جمع شوراى نمايندگان ولى‌فقيه در دانشگاه‌ها، 22/ 6/ 1373