سياست علمى اروپا

اروپايى‌ها اين كار را نكردند. درست است كه دانشگاه‌هاى فراوانى در كشورهاى اروپايى هست كه دانشجويان كشورهاى ديگر، در آن دانشگاه‌هادرس مى‌خوانند، اما شما اگر تاريخ علم را در اروپا نگاه كنيد، به اين نتيجه خواهيد رسيد كه اروپايى‌ها هميشه دانش خودشان را وقتى به ديگران سپردند و دادند، كه به آن دانش، احتياج نداشتند. يعنى دانش منسوخ شده، يا به تعبير اروپايى، دِمُدِه شده بود. آنها هميشه بهترين پيشرفتهاى علمى و برترين كارهاى علمى را، در محدوده‌ى خودشان نگه مى‌داشتند. امروز هم همين‌طور است. امروز هم هيچ‌يك از دانشجويان كشورهاى ديگر، به مراكزِ اساسىِ علمىِ مدرن و جديد، كه از آن اروپايى‌ها باشد، راه ندارند؛ مگر آنكه چنان مراكزى را، خودشان به وجود بياورند. پس، مراكز تحقيقاتى در اروپا، به دست مليتهاى غير اروپايى است. مثلا يك دانشمند ايرانى، در اروپا يك پيشرفت جديد را در علم به وجود آورده و يا يك كشف تازه كرده است. اين هست، و خودِ آن فرد كرده است؛ اما آنى راكه در اختيار صاحبان علم است، تا جايى كه بتوانند و امكانات اجازه بدهد، نمى‌گذارند به ديگرى برسد.

دزدان انديشه‌

از اين بالاتر، مغزهاى برجسته بقيه مناطق جهان را هم مى‌دزدند و مى‌برند. مسئله‌ى مغز دزدى اروپايى‌ها، يكى از بلاهايى است كه كشورهاى جهان سوم، سالهاى متمادى است دچار آن‌اند؛ و روشنفكرها و نويسندگان زيادى هم، راجع به اين قضيه، مطلبها نوشته‌اند، اعتراضها كرده‌اند و حرفها زده‌اند؛ كه آن اعتراضات، امروز هم ادامه دارد. تا بفهمند در جايى مغز درخشانى هست، سعى مى‌كنند با امكانات، باپول و با ايجاد جاذبه‌هاى گوناگون، آن را از دست ملت خودش بگيرند و ببرند در اختيار خودشان قرار بدهند، و از آن، استفاده كنند. امروز مغز دزدى، كارى معمولى است؛ كه در دنيا وجود دارد.