معرفت دينى‌

ما يك وقت (چند سال پيش از اين) در محيط دانشگاه، عرض كرديم: «وقتى يك نفر آدم معمولى، براى تحصيل، به حوزه‌ى علميه مى‌رود، پس از چند سال ماندن در آنجا، هنگامى كه خارج شد، فردى پايبند و كاملا وابسته به دين است. الّا اينكه ما خَرَجْ به علت و جهتى باشد. طبيعت امر ايجاب مى‌كند عين همين حالت در دانشگاه‌ها هم بايد باشد. يعنى دانشگاه ما بايد به گونه‌اى تجديد بنيان شود، كه اگر كسى وارد آن شد و نسبت به دين، تقيد و اهتمام و معرفتى نداشت، همه‌ى آنها را پيدا كند، و وقتى از دانشگاه خارج مى‌شود، به طور كامل، وابسته به دين باشد. فرقى هم نمى‌كند كه آن فرد، پزشك باشد، روانشناس باشد، جامعه شناس باشد، و يا در رشته‌ى مهندسى و حسابدارى تحصيلاتش را به پايان برده باشد. اين، شاكله‌ى صحيح دانشگاه در جامعه‌ى اسلامى است.

غايت آمال‌

و اما، چگونه مى‌توان به اين هدف دست يافت و به اين مطلوب، جامه‌ى تحقّق پوشاند؟ يكى از راه‌هايش، حضور شما، آقايان، در دانشگاه‌هاست. نه اينكه بخواهيم بگوييم صرفاً با حضور شما، چنين امرى تحقّق پيدا خواهد كرد. نه! اين، هدف ما و غايت مطلوب ماست كه دانشگاه‌ها شاكله‌ى اسلامى پيدا كنند. براى رسيدن به اين منظور، بايد دولت، وزارتها، دست‌اندركاران، وسائل ارتباط عمومى كشور، از قبيل صدا و سيما و مطبوعات، علما، حوزه، و همه و همه، مدتها كار كنند. همان طور كه گفتيم، بخشى از تحقّق اين هدف، ارتباط به حضور شما آقايان در دانشگاه‌ها دارد. البته، موضوع حضورِ شما آقايان در دانشگاه‌ها و اين ترتيب جديد، داستانش مفصّل است. ما اميدواريم اين ترتيب جديد، فاقد نقايص ترتيب قبلى باشد، و فقط از كمالات آن برخوردار گردد. ترتيب قبلى، البته نقايصى داشت. اما همه‌اش- پاى تا سر- نقص نبود. و اين طور مى‌توان گفت كه، كمالات زيادى هم داشت. ما مى‌خواهيم كه اين ترتيب جديد، آن كمالات را، هر چه كه بود، به تمامِها داشته باشد؛ و آن نقايص را، مطلقاً نداشته باشد. به اين طرف مى‌خواهيم برويم؛ و اگر بخواهيم اين طور شود، بايد آقايان در دانشگاه، جنبه‌ى روحانى داشته باشند. اين، آنى است كه من دايماً رويش تكيه مى‌كنم. شما آقايان، بايد به عنوان روحانى- و نه مأمور و