تهران در 1327، به ايران بازگشت و مجددا وكيل مجلس گرديد. در سال 1329، به وزارت پست و تلگراف منصوب و در سال 1332 براى حكومت يزد نامزد گرديد. بعد از يك سال و چند ماه به تهران بازگشت و در سال 1334 با ساير مشروطه‌خواهان به قم مهاجرت كرد. سپس از آنجا به نائين رفت، در سال 1300 نيز، حاكم يزد بود و در سال 3- 1302 ش، در كابينه رضا خان سردار سپه، وزير دادگسترى بود سرانجام در استاندارى فارس در اثر عارضه سكته قلبى درگذشت. (شرح حال رجال ايران، ج 1، ص 9- 138؛ رجال وزارت خارجه، ص 8- 107؛ شرح زندگانى من، ص 104؛ اسناد ملى ايران، شم ت، 290007464).

______________________________
(2). تلگراف وزارت خارجه به منشور الملك در آستارا، 17/ 12/ 1299، اسناد وزارت خارجه، س 1339 ق، ك 1/ 15، پ 16، ص 29.

(3). مجيد آهى در سال 1265 ش، به دنيا آمد. وى فرزند ميرزا ابو القاسم خان آهى و نوه دخترى محمد صديق الملك اسفنديارى بود. خاندان آهى در اصل اهل تهران و از ده «آه» از نواحى آبعلى دماوند هستند. مجيد آهى دوران ابتدايى را در مدرسه فرهنگ تهران پشت‌سر گذارد. در 1286 ش، براى ادامه تحصيل به روسيه رفت و در دانشگاه مسكو در رشته حقوق بين الملل تحصيل كرد. آهى پس از دريافت ليسانس حقوق در 1296 ش، به تهران بازگشت و در نخستين شغل رسمى خود در سمت استادى مدرسه علوم سياسى تهران به كار مشغول شد. در اسفند 1297، از طرف وزارت فلاحت و تجارت و فوايد عامه كابينه وثوق الدوله، به سمت كميسر و نماينده دولت در شيلات درياى خزر منصوب شد و تا آذر 1299، نماينده دولت در شيلات درياى خزر بود. پس از بازگشت به تهران در 1300 ش، از سوى رضا قلى خان نير الملك، وزير «معارف و اوقاف و صنايع مستظرفه» كابينه سيد ضياء، معاون آن وزارتخانه شد. آهى در 1301 ش، با پيوستن به حزب راديكال على اكبر داور، كه براى حمايت از سردار سپه تشكيل شده بود، به وادى سياست قدم نهاد. آهى با شكل‌گيرى مجلس مؤسسان، در 1304 ش، از دماوند نامزد شد و با حمايت حزب راديكال كه نقش مؤثرى در تشكيل مجلس مؤسسان داشت، به اين مجلس راه يافت. در 1306 ش، از وزارت معارف به وزارت عدليه رفت و تا شش سال به عنوان مستشار ديوان عالى قضاوت كرد. مجيد آهى در مرداد 1312 والى فارس شد و بيش از دو سال در اين سمت باقى ماند. پس از آن‌كه على منصور، وزير راه كابينه محمود جم، به دليل سوءاستفاده مالى در احداث ساختمان راه‌آهن از كار بركنار شد، آهى با توصيه داور در دى 1314، به وزارت راه منصوب شد. او زمانى وزير راه شد كه عمليات احداث راه‌آهن سراسرى رو به پايان بود؛ لذا راه‌آهن شمال ايران در 1315 و راه‌آهن سراسرى در 4 شهريور 1317 افتتاح شد، آهى سه ماه پس از افتتاح راه‌آهن سراسرى، مورد توجه خاص رضا شاه بود؛ اما ديرى نپاييد كه مورد غضب قرار گرفت و در 8 آذر 1317، از كار بركنار و روانه زندان شد. آهى بيش از سه ماه در زندان شهربانى گذراند و پس از آن آزاد شد و به مدت دو سال خانه‌نشين بود. آهى پس از دو سال دورى از مشاغل دولتى مورد عفو قرار گرفت و در كابينه على منصور براى پست وزارت دادگسترى دعوت شد. آهى در 1318 به وزارت دادگسترى منصوب شد. در شهريور 1320 رضا شاه پست نخست‌وزيرى را به آهى پيشنهاد داد اما آهى نپذيرفت. در نخستين كابينه زمان محمد رضا پهلوى، به سمت وزير دادگسترى منصوب شد. آهى در 22 شهريور 1325 در شصت سالگى درگذشت. او را در مقبره ظهير الدوله شميران به خاك سپردند.

آهى علاوه بر مشاغل حكومتى، در امور فرهنگى و اجتماعى نيز فعاليت داشت. او از هنگام تأسيس انجمن شير و خورشيد سرخ ايران در 1302 ش، به عنوان منشى و سپس معاون خزانه‌دار كل با آن جمعيت همكارى مى‌كرد.

همچنين در 1306 ش، معلم مدرسه تجارت و در 1307 ش، مدرس حقوق ادارى در مدرسه عالى حقوق بود و در زمان تصدى وزارت دادگسترى، در تشكيل انجمن حمايت از زندانيان مشاركت داشت. (فرهنگ ناموران، ج 1، ص 346- 369).

(4). روزنامه ايران، 19/ 12/ 1299، ص 2.

(5). اسناد كابينه كودتا، ص 88.

(6). گدس، سفيركبير انگلستان در آمريكا بود. (م).

(7).

Geddes to Curzon, 8 March 1291, Fo 173/ 4187/ 4562

. (8). تلگراف وزير داخله به حكومت كل بنادر، 17/ 12/ 1299، اسناد وزارت خارجه، س 1339 ق، ك 34، پ 1، ص 23.