كه آورده‌ام، بخشى‌اش تحليل راجع به گروه‌هاى چريكى است. واقعيتى است برخورد استبدادى و يك‌طرفه و بى‌رحمانه حكومت سبب شده بود كه عده‌اى از نيروهاى سياسى جوان‌تر به طرف برخوردهاى مسلحانه كشيده شوند. چرا كه رژيم راه به مبارزه قانونى را بست. به طور مثال در 15 خرداد به خاطر تظاهرات براى آزادى امام خمينى، مردم را به رگبار بستند و كشتار گسترده‌اى كردند و يا حضرت امام به خاطر سخنرانى عليه كاپيتولاسيون دستگير و تبعيد شدند.

در همين خصوص مهندس بازرگان مى‌گويد:

«گروه‌هاى چريكى مختلف بودند، هم از چپى‌ها بودند، هم از ملى‌ها و مذهبى‌ها، بيشتر جوان بودند و فشار آن زمان، فشار دستگاه از طريق ساواك على‌الخصوص و از طرف پليس، طورى بود كه خيلى از افراد ايران، اعم از طبقه متوسط و افراد مُسن و جا افتاده و جوان‌ها به اين نتيجه رسيده بودند كه مبارزه قانونى و مبارزه علنى و به صورت معقول نتيجه‌اى ندارد؛ البته من نمى‌خواهم تأييد بكنم اين تصور را، ولى اين طرز فكر خيلى در آن موقع رايج شده بود و استدلال كه مى‌كردند، مى‌گفتند ببينيد از اين راه وارد شديد و شما را به زندان انداختند و در هر حال نتيجه‌اى نگرفتيد، يعنى دستگاه و پشتيبانان دستگاه، منطق زور و اسلحه را فقط مى‌توانند بپسندند؛ اين بود كه چريك‌ها پيدا شدند كه يك طيف وسيعى بودند از معتقدين و فدائيان فكر ماركسيست گرفته تا خيلى مؤمنين و مقدسين و آن‌هائى كه طالب شهادت بودند از مسلمانها، همه جور در بينشان بود.»

خوب نتيجه عمل بى‌رحمانه و سركوب يك‌جانبه و بى‌منطق، برخورد متقابل و كنترل‌نشده مردم و جوانان است. حكومتى كه وقتى مردم در حرم امام رضا (ع) براى حفظ حجاب و پوشش نواميس‌شان جمع مى‌شوند و دعا مى‌خوانند و اظهار مى‌دارند كه حجاب آزاد باشد، چند گردان نيروى نظامى را جمع مى‌كند، مردم را توى حرم‌