1- چيزى را شريك خدا قرار ندهند.

2- دزدى نكنند.

3- زنا نكنند.

4- فرزندان خود را نكشند.

5- بچه‌هاى غير مشروع را به همسران خود نسبت ندهند.

6- در كار نيك، نافرمانى پيامبر را نكنند.[1] ترديدى نيست كه حرمت دزدى و يا قتل فرزند، وابسته به پيمان با پيامبر (بيعت) نيست و بدون تعهّد بيعت نيز چنين كارهايى داراى حكم مسلّم و قطعى براى همه مى‌باشد و احدى قبل از بيعت، نبايد اين امور را براى خود جايز شمارد؛ چه اين‌كه قانون حرام بودن زنا، دزدى و سرقت اختصاص به زنانى كه در بيعت با پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم شركت كرده بودند، ندارد؛ ولى در مرحله اجرا، همان‌گونه كه ايمان قلبى به عنوان يك عامل درونى، نقش بازدارنده و ضامن اجرا مى‌تواند داشته باشد، قرارداد و پيمان اجتماعى نيز مى‌تواند بسيارى از مردم را از تخلّف بازدارد، به ويژه در جوامعى كه رعايت عهد و پيمان، اعتبار زيادى دارد، چنين تأثيرى چشمگيرتر و تضمينى براى عينيت يافتن قانون به حساب مى‌آيد.[2] بر اين اساس، پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم در صدر اسلام، كه هنوز روح تقوا در جان همه مسلمانان رسوخ نكرده بود، براى جلوگيرى از گسستن نظام شريعت در جامعه و يا بى‌اعتنايى نسبت به آن، از زنان بيعت گرفتند.[3] ارزش و اعتبار عهد و پيمان، در مفهوم وسيع آن براى انسان‌ها باعث شده است كه قسم خوردن، در نظام‌هاى سياسى، هنوز هم جايگاه خود را حفظ نمايد؛ مثلا

[1] -\i« يا ايها النبى اذا جاءك المؤمنات يبايعنك على ان لا يشركن باللّه شيئا و لا يسرقن و لا يزنين و لا يقتلن اولادهن و لا يأتين ببهتان يفترينه بين ايديهن و ارجلهن و لا يعصينك فى معروف فبايعهنّ و استغفر لهنّ اللّه ان اللّه غفور رحيم»\E( ممتحنه( 60) آيه 12).

[2] - الميزان، ج 9، ص 184.

[3] - شيخ طوسى، تفسير تبيان، ج 9، ص 587.