تلقى شود.

هرگونه امكانات كه در اختيار بشر قرار دارد، از افاضه او سرچشمه گرفته است، و لذا در راهى كه او مى‌خواهد، بايد مصرف شود:

و ما لكم ان لا تنفقوا فى سبيل اللّه و للّه ميراث السموات و الارض؛[1] چرا در راه خدا انفاق نمى‌كنيد، درحالى‌كه ميراث آسمان‌ها و زمين، همه از آن خدا است.

و آتوهم من مال اللّه الذى آتاكم؛[2] به آن‌ها بدهيد از مال خدا كه در اختيارتان گذاشته است.

و چون انسان ملك و ملك خود را از خداوند دريافت مى‌كند، لذا مالكيت او طولى و بالتّبع است. و به تعبير دقيق‌تر، سلطه انسانى كه داراى ولايت يا مالكيت است، صرفا ظهورى از ملك و ملك الهى است و انسان آينه‌دارى است كه تجلّى سلطنت حق را به نمايش مى‌گذارد. ازاين‌رو، هرگز براى انسان، چند سرپرست (اوليا) نمى‌تواند وجود داشته باشد و پيوسته «ولىّ» به شكل صيغه مفرد، استعمال مى‌شود؛ چرا كه غير از خداوند، ولىّ بالاصاله ديگرى وجود ندارد؛ مانند:

انما وليّكم اللّه و رسوله و الذين آمنوا الذين يقيمون الصلوة و يؤتون الزكوة و هم راكعون؛[3] ولىّ شما تنها خدا و پيامبر او است و كسانى كه ايمان آورده‌اند، همان كسانى كه نماز برپا مى‌دارند و در حال ركوع، زكات مى‌دهند.

در اين آيه، هر چند به ظاهر سه ولىّ براى انسان معرفى مى‌شود، ولى چون ولايت بالاصالة، تعدد ناپذير بوده و تنها يك اصل براى ولايت وجود دارد و ديگران صرفا پرتوى از ولايت حق را نشان مى‌دهند، لذا «ولىّ» به صورت مفرد به كار رفته است و

[1] - حديد( 57) آيه 10.

[2] - نور( 24) آيه 33.

[3] - مائده( 5) آيه 55.