از يك طرف، رهبرى قانونى و عقلانى، كه بر طبق قانون به حكومت مى‌رسد، از شأن و منزلت رهبرى واقعى، بى‌بهره است.

و از طرف ديگر، رهبرى پنهان، بر سرنوشت كشور مسلط بوده و مردم را بى‌اختيار، به هر سو كه بخواهد، با ابزارهايى كه در اختيار دارد، مى‌كشاند.[1] و در نتيجه، گروه‌هاى فشار، براى تحميل خواسته‌هاى خود، آزادى عمل دارند.[2]

[1] - ر. ك: استانسفيلد ترمز( رئيس اسبق سازمان سيا)، پنهانكارى و دموكراسى، ترجمه ابو ترابيان.

[2] - ر. ك: آريان‌پور، زمينه جامعه شناسى، ص 381.