كمال و تكامل انسان، «اهداف مقدّمى» را از جمله: تشكيل حكومت، اقامه عدل و قسط، قضاوت و رفع منازعات و ...، دنبال مى‌كردند.

اما چنان كه قبلًا هم متذكر شديم اين تقسيم‌بندى، به هيچ عنوان از اهميّت اهداف نمى‌كاهد. اهداف مقدّمى مانند تشكيل حكومت نيز داراى اهميّت و لزوم خاص خود است كه بايد انجام گيرد. به عبارت ديگر؛ اين اهداف در عرض هم نيستند بلكه در طول يكديگرند و همه براى رسيدن به هدف نهايى داراى اهميّت هستند.

آقاى بازرگان در ادامه مطلب خود بيان مى‌كند كه كارهاى اصلاحى و تكميلى دنيا دور از شأن خداوند و تنزّل دادن مقام پيامبران به حدود ماركسها و پاستورها و ... است.

براستى چرا اصلاح زندگى انسانها و تكميل مناسبات آنان دور از شأن پيامبران الهى است؟! آيا اگر فرستادگان الهى به اصلاح مردم و مناسبات سياسى و اقتصادى و ... بپردازند، مقام آن بزرگواران تنزّل مى‌يابد؟!

چنان كه بيان كرديم هدف عالى پيامبران الهى رسيدن انسان به كمال نهايى است و بر كسى پوشيده نيست كه نوع مناسبات سياسى، اقتصادى، قضايى و نوع نظام حاكم بر مردم، تأثير زيادى روى جهت‌گيرى رفتار، اخلاق، هدف و ... افراد جامعه داشته و در نهايت روى تكامل آنان تأثير مى‌گذارد. بنابراين مسائل اجتماعى از جمله سياست اهميّت زيادى خواهند داشت. دين كامل و جامع مى‌تواند نسبت به مسائلى كه در تكامل انسان مؤثرند، بيگانه باشد و به آنها نپردازد.

در اين صورت، پرداختن به مسائل اجتماعى و اصلاح مردم، از جمله سياست و حكومت، نه‌تنها كسر شأنى براى‌پيامبران نيست، بلكه نپرداختن به آنها نشانه نقص و عدم جامعيت آن دين است. البته تذكر اين نكته لازم است كه دين، هميشه تكليف و جهت‌گيرى كلى را در اين مسائل بيان‌