بايد اين موضوع را واقع‌گرايانه تحليل كنيم. آمريكاى امروز ديگر قدرت سياسى و نفوذ آمريكاى بعد از جنگ جهانى دوم را ندارد. آمريكاى بعد از جنگ جهانى دوم تكليف دنيا را معلوم كرد. اولًا سازمان ملل را به آمريكا برد. يعنى مركز تصميم‌گيرى‌هاى بين‌المللى را به آمريكا منتقل كرد. دوم براى بازسازى اروپا طرح مارشال و براى بازسازى آسيا اصل چهار ترومن را ارائه داد. ترومن رئيس جمهور وقت آمريكا بود. كمك‌هاى آمريكا به ايران از طريق همين اصل چهار ترومن در زمان جنگ بود. در چتر حمايت آمريكا از آسيا و اروپا، آنها جاى پاى خودشان را در همه‌ى نقاط دنيا مستحكم كردند.

آمريكايى‌ها در ده‌ها نقطه از دنيا پايگاه (پايگاه‌هاى نظامى آمريكا در آلمان، ايتاليا، ژاپن، كره و ...) دارند. هفت ناوگان آمريكا آب‌هاى جهان را تحت سيطره‌ى خود دارند.

آمريكايى‌ها هر جور كه اراده مى‌كردند و در هر كجا كه مى‌خواستند، دخالت مى‌كردند؛ در ويتنام، لائوس، كامبوج، كره يا كبا. شايد بيشتر از چهل دخالت نظامى در كشورهاى آمريكاى لاتين كردند. آمريكايى‌ها ده‌ها كودتا در سراسر جهان راه انداختند؛ از جمله كودتاى 82 مرداد. آخرين دخالت‌شان نيز مربوط به سومايل، عراق، افغانستان و سودان است. تمركز عمده‌ى آمريكايى‌ها الان بر روى كشورهاى اسلامى است، آن هم به دليل انفجار بيدارى اسلامى. البته كم كم آثار شكست در حركت‌هاى آمريكا نمايان مى‌شود. در گذشته كسى جلودار آمريكا نبود، ولى امروزه مردم فقير افغانستان آن‌ها را زمين‌گير كرده‌اند. زير سرنيزه‌ى هفتاد هزار آمريكايى در عراق و بعد از هزينه كردن 5/ 2 تريليون دلار، يعنى 2500 ميليارد دلار، شما مى‌بينيد كه انتخابات انجام مى‌شود و دولت تشكيل مى‌شود؛ آن هم دولتى كه آمريكايى‌ها نمى‌خواستند تشكيل شود. اين نشان مى‌دهد كه مردم عراق و