2. وحى؛ حقوقى كه «دين» آنها را بيان مى‌دارد. براى مثال، از طريق وحى الهى مى‌فهميم كه خدا بر مردم حقوقى دارد كه بايد در جامعه مورد احترام و پذيرش باشد.

3. عقل و وحى؛ حقوق ديگرى وجود دارد كه مربوط به روابط انسان‌ها با يكديگر است و عقل از درك جزئيات و تفاصيل آن به طور كامل، عاجز است. بنابراين، علاوه بر «عقل»، «دين» هم حقوقى را براى ما بيان مى‌كند كه با رعايت جميع آنها، دين، عزت پيدا مى‌كند و احكام اسلامى در جامعه رواج پيدا مى‌نمايد.

4. حق قراردادى؛ منشأ ديگر حق، قراردادى است كه قانون، آن را تعيين مى‌كند. خواه اين قانون، مستند به شرع باشد يا به وضع عُقلا و پذيرفته‌شدگان در هر جامعه. و بيشتر حقوق در روابط اجتماعى، قراردادى است. مانند حقوق خانواده و كارگر و كارفرما و حقوق ناشى از انواع عقود و معاملات و غيره، كه حقوق متبادل ميان مردم و حكومت‌ها از همين قبيل است.

از ديدگاه اسلام، مصالح تكوينى و امور واقعى پشتوانه قوانين تشريعى است. خداى متعال بر اساس حكمت خود اين جهان را آفريد، تا انسان‌ها با حركتِ اختيارى خويش به سعادت ابدى دست يابند. بنابراين آنچه لازمه اين حركت تكاملىِ انسان است بايد مجاز باشد، وگرنه نقضِ غرض يا خلافِ حكمت الهى پيش مى‌آيد؛ براى مثال: «حق حيات» امرى لازم و ضرورى است. اگر حيات وجود نداشته باشد، انسان توان رسيدن به تكامل خويش را نخواهد داشت. نيز، «آزادى فكر و انديشه» براى انسان ضرورى است؛ چون انسان با نفى آزادىِ انديشه و انكار حقِ انتخاب نمى‌تواند راه حق را انتخاب نمايد. ساير حقوق نيز بر همين اساس قرار داده شده است،