1. وحدت ميان همه گروه‌هاى كشور.

2. وحدت ميان همه كشورهاى اسلامى بلكه همه مسلمانان جهان (وحدت بين‌المللى اسلامى).

امام مى‌فرمود:

جامعه اسلامى از هر نژاد و ملّيتى، بايد ابراهيمى شود تا به خيل امّت محمد صلى الله عليه و آله بپيوندد و يكى گردد و يَدِ واحده شود.[1]

امام آرزومند آن بود كه در جهان، دولتى اسلامى با جمهورى‌هاى مستقل تشكيل شود.[2]

ام به تشكيل بسيج جهانى مسلمانان مى‌انديشيد. او در يكى از هشدارهايش فرمود:

راستى اگر بسيج جهانى مسلمين تشكيل شده بود، [آيا] كسى جرأت اين همه جسارت و شرارت را با فرزندان معنوى رسول اللّه صلى الله عليه و آله داشت؟[3]

3. وحدت همه مستضعفان جهان (وحدت بين‌المللى مستضعفان). امام به مستضعفان توجّه ويژه داشت و مى‌فرمود:

مستضعفان جهان از هر مرام و مسلكى باشند، حزبى تشكيل دهند.[4]

امام اين حزب را «حزب جهانى» لقب داد[5] و فرمود:

مستضعفين در طول تاريخ به حمايت و كمك انبيا شتافتند.[6]

4. وحدت همه انسان‌ها (وحدت بين‌المللى انسان‌ها).

امام در اين باره مى‌فرمود:

همه ملل دنيا با هم متّحد شوند و يك امّت بزرگ پديد آورند.[7]

امام همواره به ياران خود و به همگان چنين توصيه مى‌فرمود:

شما آقايان كه مردم را هدايت مى‌كنيد، همه را به وحدت كلمه دعوت كنيد. خداى تبارك و تعالى امر فرموده است كه: «واعتصموا بحبل اللّه‌» اجتماع كنيد، لكن اجتماع با تشبّث به حبل اللّه.

[1]. همان، ج 21، ص 299.

[2] شفيعى مازندرانى، محمد، درسهايى از وصيت نامه امام خمينى(ره)، 1جلد، دفتر نشر معارف - قم، چاپ: پنجاه و هشتم، 1390.

[3]. همان، ج 2، ص 244.

[4]. همان، ج 17، ص 249.

[5]. همان، ج 8، ص 250 و 278.

[6]. همان، ج 6.، ص 189.

[7]. همان، ج 13، ص 225.