بر اين اساس «لعنت خداوند» به معناى دور كردن شخص از رحمت خويش مى باشد و اين دورى از رحمت در دنيا، عبارت از محروميت از هدايت به سوى عقايد حق و ايمان حقيقى و به دنبال آن عمل صالح و دورى از رحمت در آخرت عبارت از دور كردن از رحمت قرب مى باشد.[1]

و «لعنت فرشتگان ومردم» به معناى خشم و تنفر و طرد معنوى يا تقاضا از خداوند درباره دور ساختن اين گونه افراد از رحمت است.[2]

و چه بيچارگى و بدبختى بيشتر از اين مى توان براى يك شخص تصور كرد كه خداوند رئوف و مهربان او را، از رحمت و خير خويش دور سازد و در نزد مردم نيز مورد نفرت و لعن قرار گيرد. والبته اين نبوده مگر به خاطر سوءِ اراده و اعمال زشت خودِ فرد.

حديث دوّم‌

امام صادق (عليه السلام) در مورد شخصى كه- نعوذبالله- خودارضايى مى كند فرمودند:

«ثَلاثَةٌ لا يكَلّمُهُم اللهُ يومَ القيامةِ و لا ينظُرُ اليهِم و لا يُزكّيهمِ و لَهُم عذابٌ اليمٌ .... النّاكِحُ نَفسَهُ؛[3]

سه كس هستند كه خداوند روز قيامت با آن ها نه سخن مى گويد، نه، به آنان نگاه مى كند و نه پاكشان مى دارد و عذابى دردناك دارند: (يكى از آن ها) كسى است كه خودارضايى مى كند».

سخن نگفتن و نگاه نكردن خداوند رحيم كنايه از آن است كه پروردگار عالم با ديده رحمت با آنها برخورد نمى كند و آنان را از رحمت خويش دور مى سازد ولذا در عذابى دردناك خواهند بود و باز تاكيد مى كنيم اين نبوده جز به خاطر اعمال بد و زشتى كه خود شخص با اراده ى خويش انجام داده است.

حديث سوّم‌

همچنين امام صادق (عليه السلام) در حديث ديگرى، در پاسخ شخصى كه از استمناء و خودارضايى سؤال كرد، فرمودند:

«اثمٌ عظيمٌ قَد نَهي اللهُ تَعالي عَنهُ في كتابهِ، و فاعلُهُ كَناكِحِ نفسِه و لَو علمتُ بِمَن يفعُلُه ما اكلتُ مَعَه؛[4]

(خودارضايى) گناه بزرگى است كه خداى متعال در كتاب خود، از آن نهى فرموده است و شخصى كه اين كار را مى كند مانند كسى است كه با خودش ازدواج كند و اگر بدانم كسى اين كار را مى كند، هرگز با او غذا نمى خورم».

[1] - برگرفته از ترجمه تفسير الميزان، علّامه محمّد حسين طباطبايى، ترجمه سيّد محمّد باقر موسوى همدانى، ج 16، ص 508 و 509، چاپ پنجم، دفترانتشارات اسلامى وابسته به جامعه ى مدرّسين حوزه ى علميّه قم، 1374.

[2] - برگرفته از تفسير نمونه، آيت الله ناصر مكارم شيرازى با همكارى جمعى از نويسندگان، ج 2، ص 649.

[3] - شيخ حرّ عاملى؛ وسائل الشيعه، ج 2، ص 131، ح 1709، چاپ اوّل، مؤسسه آل البيت قم، 1409 ه ق.

[4] - علّامه مجلسى؛ بحارالانوار، ج 101، ص 30، مؤسسه الوفاء، بيروت- لبنان، 1404 ه ق.