به تجربه درآمد. با ورود اين نظريه به مرحله آزمون و عمل، امام پاره‌اى آراى اصلاحى- تكميلى ابراز داشت و در دادوستد ميان دو مرحله ذهن و عين، زوايا و چشم‌اندازهاى بيشترى از آن را بيان كرد.

اين نوشتار، نگاهى بيرونى به دستاورد تفكر امام خمينى دارد و مى‌كوشد تا نسبت مبانى معرفتى و دين‌شناختى با نظريه ولايت فقيه را از اين منظر بازجويد.

مبانى و انگاره‌هاى دين‌شناختى‌

نظريه ولايت فقيه با مبانى و انگاره‌هاى دين‌شناختى ويژه‌اى سازگارى دارد كه بدون باور و شناخت ژرف و فقيهانه آنها نمى‌توان در معرفت دينى به چنين نظريه‌اى دست يافت. به همين سبب امام شناخت مسائل اعتقادى و فقهى اسلام را به عنوان سرچشمه‌هاى تصورى براى دست يافتن و تصديق كردن نظريه ولايت فقيه مى‌داند:

هركس عقايد و احكام اسلام را حتى اججمالا دريافته باشد، چون به ولايت فقيه برسد و آن را به تصور آورد، بى‌درنگ تصديق خواهد كرد و آن را ضرورى و بديهى خواهد شناخت.[1] به باور امام، اگر مبانى و بايستگى‌هاى اعتقادى و نيز هويت جمعى و اجتماعى بسيارى از احكام دينى به راستى و درستى درك و فهم شود، نظريه ولايت فقيه به گونه طبيعى از آنها زاده مى‌شود و چندان به برهان و استدلال نياز ندارد.

[1] - همان، ص 3.