مقدمه‌

انقلاب اسلامى ايران در بسترى از زمان به وقوع پيوست كه كفر جهانى در اوج سلطه خود به سر مى‌برد. سلطه‌اى كه همه دول شرقى و اسلامى را به بند كشيده و بر تمامى امور داخلى و خارجى آنها سايه افكنده بود و كوچك‌ترين مخالفت را، با شدت و سرعت تمام سركوب مى‌كرد.

از امكانات آشكار سياسى و نظامى گرفته تا عناصر پنهان فرهنگى و اقتصادى، همه دست‌به‌دست هم داده بودند تا هر حركت رهايى‌بخش را در نطفه خفه كنند. نيرنگ و تبه‌كارى، اقدامات ددمنشانه و جوّارعاب، توان مقابله را از همه سلب كرده بود. در اين ميان، ايران جايگاه امن استكبار و جزيره ثبات شيطان بزرگ امريكاى جهان‌خوار محسوب مى‌شد.

اگر باورهاى دينى وجود نداشت، اگر پشتوانه روحى و معنوى اسلام در كار نبود، اگر تربيت الهى به جان مردم گرما نمى‌بخشيد، يأس و نااميدى بر همه حكم‌فرما مى‌شد.

بدون شك بارقه اميد در ايران، چيزى جز «روح معنوى تربيت الهى» نبود. روحى كه به بركت حيات سياسى اسلام در نهاد تربيتى اين امّت دميده مى‌شد و تمامى ارزش‌هاى اصيل دينى را بيمه مى‌نمود؛ روح توكّل، توسل، خون‌خواهى خون پاك شهيدان كربلا، شهادت‌طلبى و كفرستيزى و اميد و انتظار.

زمان با تمام توان‌بخش، در فرسايش و به فراموشى سپردن فرهنگ‌ها، قدرت مقابله با اين باورهاى مقدس الهى را نداشت. هيچ‌چيز نتوانست امّت برومند و سرافراز اسلامى را از پا درآورد، و ميراث گذشتگان را از دست آنها بيرون كشد، بلكه هرچه مى‌گذشت بازوى‌