در اين نظام جامعه از چهار طبقه متمايز تشكيل شده بود:

1. آژون (روحانيون)، 2. ارتش‌تاران،

3. كشاورزان، 4. صنعتگران‌[1].

در اين نظام اولًا طبقات وضعيت سربسته‌اى داشته و به هيچ روى امكان ترقى از طبقه‌اى به طبقه ديگر وجود نداشت. ثانياً طبقات فراتر امتيازات فراتر و طبقات فرودست محدوديت‌هاى بيشترى داشتند و جز كار و بردگى بهره‌اى نصيب شان نمى‌شد. ثالثاً امتيازات و محروميت‌هاى طبقاتى جنبه ارثى داشت و نسل به نسل به اجبار و بدون امكان تغيير تداوم مى‌يافت.

پنج. افسانه‌گرايى و بت‌پرستى‌

وجود افسانه‌هاى خردگريز در اوستا يكى از ضعف‌هاى آيين و كتاب مقدس‌ زرتشتى است.

كريستن سن افسانه خلقت را بر اساس اوستاى ساسانى چنين نقل مى‌كند:

«... عمر دنيا بالغ بر 12000 سال است. در سه هزار سال نخستين عالم، اوهرمزد (يا عالم روشنى) و اهريمن (يا عالم تاريكى) در جوار يكديگر آرام مى‌زيسته‌اند. اين دو عالم از سه جانب نامتناهى بوده، فقط از جانب چهارم به يكديگر محدود مى‌شده‌اند. دنياى روشن در بالا و عالم ظلمانى در زير قرار داشته و هوا فاصله آنها بوده است. مخلوقات اورمزد در اين سه هزار سال در حال امكانى بودند، سپس اهريمن نور را ديده درصدد نابود كردنش برآمد.

[1] - بنگريد:

الف. عبدالعظيم رضايى- زين‌العابدين آذرخش، تاريخ ده هزار ساله ايران، ج 2، ص 106.

ب. اوستا، يسنا، 19/ 17