جهاد ابتدايى اقدام كرد.[1] ما عقيده داريم كه پيشوايان حق، اين فتوحات و شركت در آن را به مصلحت اسلام و مسلمانان نمى‌ديدند.

روايت شده كه حضرت صادق عليه السّلام به عبد الملك بن عمرو فرمود:

يا عبد الملك، مالى لا اراك تخرج الى هذه المواضع التى يخرج اليها اهل بلادك؟

- قلت: و أين؟

- حدة، و عبادان، و المصيصة، و قزوين!

- انتظارا لامركم و الاقتداء بكم.

- اى و اللّه، لو كان خيرا ما سبقونا اليه.[2]

- چه شده كه مى‌بينم با همشهرى‌هايت به سوى مناطقى كه مى‌روند خارج نمى‌شوى؟

- كجا؟

- حده، آبادان، مصيصه و قزوين!

- منتظر فرمان شما هستم و به شما اقتدا نموده‌ام.

- به خدا سوگند؛ اگر خيرى در آن بود، هرگز از ما پيشى نمى‌گرفتند.

رواياتى داريم دالّ بر اين كه ائمه عليهم السّلام نه تنها شيعيان خود را براى شركت در اين جنگ‌ها ترغيب نمى‌كردند، بلكه برعكس، آنان را از چنين اقدامى بازمى‌داشتند و حتى اجازه مرزدارى به آنها نمى‌دادند و كمك مالى آنان را در اين مورد، و لو اين كه نذر كرده باشند، قبول نمى‌كردند.[3]

[1] - ر. ك: وسائل الشيعة، ج 11، ص 32 به بعد؛ فروع كافى، ج 5، ص 20؛ تهذيب الاحكام، ج 6، ص 134 به بعد.

[2] - تهذيب الاحكام، ج 6، ص 127؛ فروع كافى، ج 5، ص 19؛ وسائل الشيعة، ج 11، ص 32.

[3] - ر. ك: وسائل الشيعة، ج 11، ص 22، نقل از: قرب الاسناد، ص 150؛ تهذيب الاحكام، ج 6، ص 125 و 134؛ فروع كافى، ج 5، ص 121.