[مقدمه مؤلف‌]

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌ چنين گويد بنده نيازمند به خداى بزرگ محمد بن محمد بن احمد معروف به ابن اخوه قرشى شافعى اشعرى كه خدا وى را مشمول رحمت خود كناد و او و پدر و مادرش و همه مسلمانان را ببخشاياد:

ستايش خداى راست كه جانداران را بيافريد و دانه را بشكافت و بساط زمين را بگسترد و آسمان را بر بالاى آن چون گنبدى بيفراشت و روزى و اجل مردمان را قسمت كرد و هركدام را منزلتى و رتبه‌اى داد و منصب‌هاى قضا و حسبت را از ميان مناصب ممتاز ساخت. او را مى‌ستايم تا ما را از اهل قربت‌[1] سازد و گواهى مى‌دهم كه خدايى جز او نيست و يگانه و بى‌شريك است و بدين گواهى آرزومند بهشتيم، و گواهى مى‌دهم كه محمد (ص) بنده و پيامبر اوست و بدو بود كه اندوه و بلا را از امت مسلمان ببرد و او را بر دشمنانش چون ابوجهل و عتبه پيروز گردانيد. درود خدا بر او و خاندان و ياران و زنانش باد، و اين درود بر گوينده آن بهترين نسب است.

اما بعد بر آن شدم كه در اين كتاب از سخنان دانشمندان كه بر پايه احاديث پيغمبر- بهترين درودها بدو باد- گفته‌اند آنچه را به حال محتسب‌

[1]- اشاره به نام كتاب است، براعت استهلال.