در چشم‌انداز شيعه، آينده سياست (دولت)، بسيار روشن و خوشبينانه است و تاريخ براى رسيدن به آن جامعه مطلوب- هرچند با فرازونشيب- در حركت است.

سياست در اين جامعه فاضله و الهى (سياست امامت) است و امام منصوب از سوى خدا با تشكيل دولت و در دست گرفت حكومت جهان، سامان‌دهى امور سياسى، فرهنگى و اقتصادى را برعهده دارد. اين امر در پايان تاريخ (آخر الزمان) اتفاق مى‌افتد و حضرت مهدى- به‌عنوان نجات‌دهنده و مصلح كلّ- راهبرى و مديريت آن‌را در دست مى‌گيرد.

شيعيان دوازده امامى، نظرات روشن و دقيقى- با تكيه بر منابع غنى روايى- دارند و باورداشت آنان از مهدويت توأم با درك صحيح آنان از آينده سياست (دولت) و صفات و كاركردهاى ممتاز رهبر اين حركت (حضرت مهدى (عج)) است. شيعه اثناعشرى چشم انتظار آمدن حجة بن الحسن عسكرى است كه با ظهور خود، دولتى را تشكيل خواهد داد كه همه مردم دنيا «جمعيت» آن، تمامى نقاط روى زمين «سرزمين» آن، اقتدار و نفوذ معنوى و سلطه كامل بر جهان، «حاكميت» آن و حكومت عادلانه و كارآمد، «بازوى اجرايى» آن است.

با تشكيل دولت، اراده و مديريت امور مختلف جهان در دست ايشان قرار مى‌گيرد.

او با كمك ياران و اصحاب خود، حكومت تمامى كشورها و سرزمين‌ها را عهده‌دار مى‌شود و جهان را براساس آموزه‌هاى امامت (سياست امامت) مديريت مى‌كند.

در بخش دوّم، سه فرضيه در مورد دولت مهدى (عج) مورد بررسى قرار گرفت:

براساس فرض انتقام‌گيرى (انتقام از دشمنان)، مهم‌ترين اقدام آن حضرت تدارك انقلاب جهانى و جنگ نهايى با جبهه كفر و باطل و نابود كردن اشرار و گرفتن انتقام خدا، رسول خدا، امامان معصوم (ع) و مظلومان عالم از ستمگران، كافران و محاربان است.

پس از اين، مأموريت جهانى آن حضرت به پايان مى‌رسد و نيازى به تشكيل دولت نيست. در نقد اين ديدگاه، محورهاى مختلف بررسى شد و ضمن تأييد جنگ‌هاى آغازين- آن‌هم در محدوده زمانى مشخص و با گروه‌هاى معيّن- بحث انتقام و نابودى دشمنان، ذيل گزينه «جهاد» تفسير گرديد. برخى از راويان اين احاديث نيز افرادى ضعيف و كذّاب شمرده شده‌اند. اين مطلب كه سيره آن حضرت مخالف سيره‌