مى‌دهد. حتّى وقتى آنان از جايى حركت مى‌كنند، كسى جرأت و قدرت شورش و بلوا ندارد؛ زيرا دچار وحشت و ترس شده و امكان واكنش و تحرّك از آنها سلب مى‌شود.

قرآن فرموده است: سَنُلْقِي فِي قُلُوبِ الَّذِينَ كَفَرُوا الرُّعْبَ؛[1] «ما در دل‌هاى كسانى كه كافر شدند، به زودى ترس خواهيم افكند».

محمد بن مسلم ثقفى گويد: از امام محمد باقر شنيدم كه فرمود: «قائم ما، يارى شده با [سپاه‌] ترس و تأييد شده به وسيله نصرت [الهى‌] است. زمين براى وى در هم پيچيده مى‌شود.»[2] امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد: « [خداوند] او را با سه سپاه تأييد و يارى مى‌كند:

فرشتگان، مؤمنان و ترس (رعب در دل دشمنان) و خروج او مانند خارج شدن پيامبر صلّى اللّه عليه و اله است»[3].

امام باقر عليه السّلام فرموده است: «... ترس و وحشت [از او] پيشاپيش به فاصله يك ماه و از پشت‌سر ما به فاصله يك‌ماه در حركت است ...»[4]. امام على عليه السّلام مى‌فرمايد: «ترس و رعب پيشاپيش او حركت مى‌كند و هيچ دشمنى با او برخورد نمى‌كند، مگر اينكه شكست مى‌خورد.»[5]

امام صادق عليه السّلام فرمود: « [مهدى (عج)] دستور مى‌دهد مردى را دستگير كنند كه مردم از جرم او خبر ندارند؛ پس او را مى‌كشند. [پس از آن‌] كسى كه در خانه خود سخن مى‌گويد، بيم آن‌را دارد كه در و ديوار بر او گواهى بدهند»[6].

رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله فرموده است: «خداوند براى او گنج‌هاى زمين و معادن آن‌را

[1]. آل عمران( 3)، آيه 151.

[2].« القائم منّا منصور بالرعب، مؤيّد بالنصر، تطوى له الارض ...»: محمد بن على بن بابويه شيخ صدوق، كمال الدين، ج 1، ص 330، ح 16؛ لطف اللّه صافى، منتخب الاثر، ص 36، ح 1.

[3].« ... يؤيده بثلاثة اجناد بالملائكة و المؤمنين و الرّعب و خروجه كخروج رسول اللّه»: محمد بن ابراهيم نعمانى، الغيبة، ص 198، ح 9؛ محمد باقر مجلسى، بحار الانوار، ج 52، ص 356، ح 19.

[4].« ... يسير الرعب أمامه شهرا و خلفه شهرا، أمدّه اللّه بخمسة آلاف من الملائكة مسوّمين»: محمد بن مسعود عياشى، تفسير عياشى، ج 2، ص 58؛ محمد باقر مجلسى، بحار الانوار، ج 52، ص 343، ح 19.

[5].« ... يسير الرعب بين يديه لا يلقاه عدوّ الّا هزمهم»: لطف اللّه صافى گلپايگانى، منتخب الاثر، ص 613.

[6].« يبعث الى رجل لا يعلم النّاس له ذنبا، فيقتله! حتّى أنّ أحدا يتكلم فى بيته فيخاف ان يشهد عليه الجدار»:

كامل سليمان، يوم الخلاص، ج 2، ص 646؛ محمد باقر مجلسى، بحار الانوار، ج 52، ص 290.