نمى‌كند و به آنها جز شمشير نمى‌دهد. بسيارى از مردم مى‌گويند: اين از آل محمد نيست؛ زيرا اگر از آنان بود، ترحم مى‌كرد»[1].

محمد بن على كوفى نقل كرده است: زراره مى‌گويد: «از امام باقر (ع) پرسيديم: آيا مهدى (عج)، طبق سيره محمد صلّى اللّه عليه و اله عمل خواهد كرد؟ فرمود: هيهات! هيهات! نه چنين است اى زراره! طبق سيره او عمل نخواهد كرد ... سيره رسول خدا در ميان مردم، نرمى و تأليف قلوب بود؛ ولى قائم عليه السّلام، در بين آنان كشتار راه مى‌اندازد. در مرقومه‌اى كه در نزد او است، به اين كار مأمور شده است؛ كسى را به توبه دعوت نمى‌كند. واى بر كسى كه با او دشمنى كند!»[2]

1- 3. تسليم شدن گردنكشان‌

يكى از موضوعات قابل توجّه در عصر ظهور، تسليم و مطيع شدن دشمنان و گردنكشان است. پس از ديدن قدرت و توانايى جنگى سپاهيان حضرت مهدى و شكست و نابودى دولت‌هاى كفر و باطل، آنان گروه گروه، خود را تسليم حضرت كرده و به دستورات و خواسته‌هاى او گردن خواهند نهاد. در غير اين صورت با كيفرى سخت و مجازاتى شديد روبه‌رو خواهند بود. امام باقر عليه السّلام مى‌فرمايد: «همه شهرها تسليم او مى‌شوند. هيچ كافرى باقى نمى‌ماند، جز اينكه ايمان مى‌آورد و هيچ تبهكارى باقى نمى‌ماند، جز اينكه صلاح پيشه مى‌كند ... او بر شرق و غرب عالم، مالك مى‌شود.»[3]

[1].« لو علم النّاس ما يصنع المهدى اذا خرج، لاحب أكثرهم أن لا يراه ممّا يقتل من النّاس! أما انّه لا يبدأ الّا بقريش، فلا يأخذ منه الّا السّيف و لا يعطيها الّا السّيف حتّى يقول كثير من النّاس: ما هذا من آل محمّد! لو كان من آل محمّد لرحم»: اثبات الهداة، ج 3، ص 539، ح 500؛ نعمانى، الغيبة، ص 233، ح 18.

[2].« عن أبى جعفر عليه السّلام قال: قلت له عليه السّلام: يسير القائم عليه السّلام بسيرة محمد صلّى اللّه عليه و اله؟ قال: هيهات يا زرارة! ما يسير بسيرته! قلت جعلت فداك لم؟ قال: انّ رسول اللّه صلّى اللّه عليه و اله سار فى أمته باللين، كان يتألف الناس، و القائم يسير بالقتل، بذاك أمر فى الكتاب الّذى معه أن يسير بالقتل، و لا يستتيب أحدا ويل لمن ناواه!»: محمد بن ابراهيم نعمانى، الغيبة، ص 231، ح 14؛ محمد بن حسن حرّ عاملى، اثبات الهداة، ج 3، ص 539، ح 500.

[3].« يدين له عرض البلاد طولها لا يبقى كافر الّا آمن و لا طالح الّا صلح ... يملك ما بين الخافقين»: احمد بن على طبرسى، الاحتجاج، ج 2، ص 290؛ محمد باقر مجلسى، بحار الانوار، ج 52، ص 280، ح 6.