«شمشير» نشانه قدرت و نماد قهر و غضب الهى بر دشمنان حق و پايان يك مهلت طولانى به آنان است. اين پايان مدارا و مهلت به آنان و شروع جنگ سرنوشت‌ساز و پايانى ميان حق و باطل است. در اين جنگ اشقيا و كافران و مفسدان در يك طرف (به فرماندهى شيطان) و سعدا و صالحان و مؤمنان در سمت ديگر (به رهبرى مهدى (عج)) قرار دارند. هم جبهه كفر و باطل به حد نهايى قدرت و شوكت و جنايت خود رسيده‌اند و هم گروه حق و خداپرست، به حد بالاى ايمان، دانايى و اعتقاد دست‌يافته‌اند. ظلم و ستم كافران و ظالمان بى‌حد و اندازه شده و مظلوميت و ستمديدگى مستضعفان و محرومان از حد گذشته است. در نتيجه زمان ستيزش و جنگ نهايى در آخر الزمان فرارسيده و با ظهور و قيام مهدى موعود، آغاز مى‌شود. كافران و دين‌ستيزان از ظهور آن حضرت اظهار كراهت و ناراحتى مى‌كنند و به هدايت‌ها و راهنمايى‌هاى او توجّهى نمى‌كنند.

پس عليه او جنگ‌هاى شديدى راه مى‌اندازند و در نهايت خود در اين ستيزش نهايى مغلوب و نابود مى‌گردند. در روايتى از امام صادق عليه السّلام نقل شده است:

«دنيا به آخر نمى‌رسد تا وقتى‌كه نداكننده‌اى از آسمان بانگ مى‌زند كه اى اهل حقّ! يك‌جا جمع شويد. پس همه ايشان در يك سرزمين جمع مى‌شوند. بعد از آن، دفعه ديگر ندا مى‌كند: اى اهل باطل! به يك‌جا جمع شويد، پس ايشان نيز در يك سر زمين جمع مى‌شوند ...»[1].

امام كاظم عليه السّلام مى‌فرمايد: «سپس آن‌قدر دشمنان خدا را مى‌كشد تا خداوند راضى شده كه در قلب خويش، احساس شفقت و ترحّمى بكند»[2].

[1].« لا تذهب الدنيا حتّى ينادى مناد من السماء يا اهل الحقّ اجتمعوا فيصيرون فى صعيد واحد، ثم ينادى مرّة أخرى: يا أهل الباطل اجتمعوا فيصيرون فى صعيد واحد ...»: ابى عبد اللّه محمد بن ابراهيم نعمانى، الغيبة،( تهران: مكتبة الصدوق، 1397)، ص 320، ح 9؛ محمد باقر مجلسى، بحار الانوار، ج 52، ص 365، ح 145.

[2].« ثم لا يزال يقتل اعداء اللّه حتى يرضى اللّه ...»: محمد بن على بن حسين بن بابويه قمى، كمال الدين و تمام النعمة،( قم: دار الكتب الاسلاميه، 1395)، ج 2، ص 329؛ ابو منصور احمد بن على طبرسى، الاحتجاج،--( مشهد: نشر مرتضى، 1403)، ج 2، ص 449؛ على بن محمد خزّاز قمى، كفاية الاثر،( قم: انتشارات بيدار، 1401)، ص 282.