دربردارد. ماليات‌بندى يك ضرورت مى‌شود. در قلب نظام، يك نيروى عمومى است كه مسؤوليت كنترل و نظارت تعارض‌ها و كشمكش‌هاى طبقاتى، در جامعه جديد را بر عهده دارد. گاه اين دولت از تمامى عناصر جامعه، به نوعى استقلال دست مى‌يابد و به عنوان داور كشمكش‌هاى طبقاتى (مافوق طبقات) قرار مى‌گيرد؛ اما غالب اوقات، ابزار دست طبقه مسلّط اقتصادى (طبقه حاكم) است و به سركوب بخش‌هاى تحت استثمار جامعه مى‌پردازد.

دولت در عهد باستان از سوى شهروندان آزاد مورد استفاده قرار مى‌گرفت تا جمعيت بردگان را كنترل نمايد. در اروپاى قرون وسطى، دولت ابزار سلطه بورژوازى بر پرولتاريا است. اقتدار دولت بر رضايت آزادانه و احترام خودجوش مردم نيست؛ بلكه بر پايه ترس و اجبار است. ويژگى نظام سياسى- از فروپاشى و نظم كمونيسم ابتدايى تا تمامى مراحل ديالكتيكى و ظهور فرجامين جامعه كمونيستى- همين است. همراه با گسترش نيروهاى توليدى، شكل‌هاى جديد جامعه و دولت پديد مى‌آيند و اينها نيز به نوبه خود، راه را براى جامعه‌ها و دولت‌هاى بعدى هموار مى‌سازند. اما در هر صورت حكومت نماينده طبقه‌اى خاص است و هرگز نماينده كل جامعه نمى‌باشد. هر نظام گذرا به‌هرحال به زوال مى‌رود و طى مبارزه دهشت‌بار طبقاتى، نظام جديدى زاده مى‌شود:

«تاريخ تمامى جوامع گذشته، تاريخ مبارزات طبقاتى است. انسان آزاد و برده، نجيب‌زاده و عامى، ارباب و رعيت، استادكار و شاگرد و خلاصه ستمگر و ستمكش در ضدّيت دائم با يكديگر بوده و به پيكارى خستگى‌ناپذير- گاهى پنهان و گاهى آشكارا- پرداخته‌اند كه هربار به تغيير و تبديل انقلابى جامعه به‌طور كامل يا انهدام مشترك طبقات متخاصم انجاميده است».[1]

مبارزه طبقاتى مدام، مستلزم به كار گرفتن زور و خشونت، هم توسط طبقه حاكم از طريق اقتدار عمومى و هم توسط عناصر انقلابى است. در طرح ماركس، زور و نيرو، يك ابزار نجات‌بخش است. وقتى اقتدار عمومى، زور را به خدمت مى‌گيرد، گاه به جاى‌

[1]. ويليام. تى بلوم، پيشين، ج 2، ص 844 و 845؛ به نقل از: مانيفست كمونيست، ص 9.