در سال 1355 ش در جلسه‌اى خطاب به احسان نراقى مى‌گويد:

مگر شما خودتان، آقاى نراقى نبوديد كه به من توصيه كرديد كتاب‌ها مجدداً پس از چاپ سانسور شود تا ناشران خودشان سانسور برقرار كنند؟[1]

در آن سال‌ها مطبوعات از هيچ نوع آزادى حتى در حد يك انتقاد برخوردار نبودند و تنها 86 نشريه و به طور متوسط 2 هزار عنوان كتاب در سال چاپ و منتشر مى‌شد كه بيشتر آنها از محتواى علمى مناسبى برخوردار نبود و بسيارى نيز در موضوعات مبتذل به چاپ مى‌رسيد.[2] امروزه در ايران اسلامى 3400 نشريه در سليقه‌ها و ديدگاه‌هاى گوناگون منتشر مى‌شود و حدود 2500 نشريه در نوبت گرفتن مجوزند و سالانه حدود 53 هزار عنوان كتاب به چاپ مى‌رسد.

مسعود بهنود، از خبرنگاران و روزنامه‌نگاران دوران پهلوى- كه در سال‌هاى بعد از انقلاب نيز در عرصه مطبوعات فعال بود و اينك در خارج از كشور عليه جمهورى اسلامى و حتى در مطبوعات داخلى مقاله مى‌نويسد- از وضعيت مطبوعاتى دوران پهلوى اين‌گونه ياد مى‌كند:

سخت‌ترين وضعيت براى مطبوعات در ايران، در 160 سالى كه از عمر مطبوعه در كشور مى‌گذرد، منحصر است به سال‌هاى 1320- 1306 شمسى، يعنى دوران ديكتاتورى رضاشاه كه فضاى اطلاع‌رسانى به‌طور كامل بسته شد ... در دوران سلطنت محمدرضا شاه هم تاريك‌ترين زمان‌ها مربوط است به فاصله سال‌هاي 1355- 1350 كه باز نشريات كاملًا زير سانسور و تسلط حكومت بودند. در بخشى از اين دوران، مأمورى از ساواك در كنار ميز سردبير روزنامه‌ها مى‌نشست و علاوه بر آنكه وزارت اطلاعات و جهانگردى- سلف وزارت ارشاد فعلى- هر شب ليستى از بايد و نبايدها مى‌داد، آن مأمور اندازه تيترها و ستون‌ها را نيز كنترل مى‌كرد.[3]

نيز براى نمونه، ساواك طى دستورى در تاريخ 4/ 11/ 1355 به مطبوعات مى‌نويسد:

هيچ‌گونه شكواييه، انتقاد، گلايه- چه صراحتاً و چه تلويحاً- در هيچ زمينه‌اى نبايد در مطبوعات به چاپ برسد.[4]

[1]. دفتر پژوهش‌هاى مؤسسه كيهان، نيمه‌پنهان، ج 6( احسان نراقى)، ص 25.

[2]. بنگريد به: مركز بررسى اسناد تاريخى وزارت اطلاعات، مطبوعات عصر پهلوى به روايت اسناد ساواك.

[3]. روزنامه ايران، 15/ 4/ 1379، ص 3.

[4]. روح‌الله حسينيان، چهارده‌سال رقابت ايدئولوژيك شيعه در ايران(-)، ص 225.