وفاتش را به سال 105 ذكر كرده است. 10

طه حسين در «حديث الأربعاء» او را چنين توصيف مى‌كند: شكّى نيست كه كثيّر، شاعرى خوش‌طبع بود و از آن بهره‌ى كافى داشت. من نمى‌پندارم كه محمّد بن سلام جمحى، به عبث او را با فرزذق و جرير، مقايسه كرده باشد. 11

پاره‌اى از مورخان قديم و به تبع آن‌ها بعضى از مورخان جديد، به تعصّب بر او تهمت‌هاى بيجا زده‌اند. اين‌گونه تهمت‌ها گرچه، بيشتر جنبه‌ى سياسى دارد و هيچ شاعر سياسى علوى از آن در امان نبوده است، ولى گاه از ناآگاهى همين مورّخان نيز حكايت مى‌كند. 12

در «معجم الشّعراء» آمده است كه اهل حجاز، او را شاعر خود مى‌دانستند و كس را بر او برترى نمى‌دادند در «طبقات الشّعراء» از، قول يونس بن حبيب نحوى، او را بزرگ‌ترين شاعر اسلام ذكر كرده است. حضرت سكينه، دختر امام حسين (ع) او را گاهى از جميل، گاهى از نصيب و گاهى از فرزدق، برتر شمرده است.

خصايص ادبى و هنرى او

كثيّر آخرين شاعر راويه از مكتب شاعران راوى است. اين سلسله از اوس بن حجر، شروع مى‌شود. او راوى جميل بثينه بود. 13 اين مدرسه را به نام شاعر حكيم، زهير بن ابى سلمى، مكتب زهير، نيز ناميده‌اند.

چون شعر زهير را با شعر كثيّر مقايسه كنيم، به خوبى بر ما روشن مى‌شود كه كثير در روش و اسلوب، متأثر از زهير است. از خصايص شعرى كثيّر، وصف تفصيلى و بيان منظم موضوعى، شعر است. به گونه‌اى كه از موضوعى به سادگى نمى‌گذرد تا آنكه تمام ابعاد و خصوصيات آن را با دقّت و نظم و به ترتيب برشمارد. 14 روشن است كه استقصاء معانى و برشمردن تمام اجزاء و خصوصيّات يك موضوع به صورت منظم و مرتب، از خصايص «مكتب زهير» است.

در باب وحدت موضوع در قصيده، نيز بايد گفت: قبل از ابن رومى قرار دارد، چنان‌كه در بحر طويل، حدود پنجاه قصيده و هشت قطعه، و در بحر سريع تنها يك قطعه دارد.