(به عقيده‌ى ايشان قتّه نام مادر سليمان است و نام پدرشان، حبيب محاربى است.) تابعى خزاعى شيعى است. گفته‌اند: وى، نخستين كس بود كه براى امام حسين (ع) مرثيه گفت. هنگامى‌كه به كربلا رفت و بر قتلگاه شهيدان عبور كرد، آن‌قدر گريست كه نزديك بود از دست رود، سپس اشعارى به مطلع زير گفت:

(ر. ك: ألكنى و الألقاب. أدب الطّف).

134- خالد بن عبد اللّه قسرى‌

از رؤساى عرب در عهد بنى اميّه است. وليد بن عبد الملك ولايت مكّه را بدو داد.

سليمان بن عبد الملك او را خلع كرد. هشام بن عبد الملك او را به جانشينى ابن هبيره برگزيد و بر عراق والى كرد. حكومت او در عراق، 15 سال طول كشيد. وى در كار حكومت، تا حدّى شيوه‌ى حجّاج را برگزيد. در سال 120 هجرى هشام او را عزل كرد و يوسف بن عمر ثقفى را به ولايت عراق فرستاد. خالد مدت 18 ماه به زندان يوسف بن عمر افتاد. در حكومت وليد بن يزيد، ديگر بار، محبوس و به يوسف بن عمر سپرده شد و سرانجام با شكنجه‌ى بسيار در زندان يوسف به قتل رسيد. خالد قسرى متّهم به زندقه بود. مرگ وى به سال 126 رخ داد.

(ر. ك: دايرة المعارف فارسى).

135- ابن رومى‌

ابو الحسن على بن عبّاس بن جريح با جرجيس، از شعراى شيعه است. ابن صبّاغ مالكى در «الفصول المهمّة»، او را از شعراى امام على النقى (ع) شمرده است. در الغدير آمده است: او را در دوستى خاندان پيامبر (ص) هدف‌هاى بلندى منظور است. اصولا، ويژگى او بدان خاندان، و مديحه‌هايش در مدح آنان و دفاعش از اهل بيت (ع) در برابر حملات مخالفان، از حقايق آشكار زندگى اوست. قصيده‌ى جيميه‌ى او در رثاى يحيى بن عمر علوى، مقتول بنى عبّاس معروف است. در سال وفات او اختلاف هست ولى اصح اقوال‌