8- توصيف تقوى، ورع و زهد رهبران و اولياى شيعه؛

9- تصويرگرى معركه‌هاى سوزناك و گريه بر شهيدان شيعه؛

10- رثاء على (ع) و فرزندان آن امام به‌ويژه امام حسين (ع) و يارانشان در كربلاء؛

11- بيزارى از دشمنان اهل‌بيت و دفاع از حق آنان در خلافت و امامت بر مسلمين؛

12- دفاع از حقّ حضرت فاطمه- عليها السّلام- و ذكر مظلوميّت آن حضرت و ذكر فدك؛

13- دفاع از كرامت و عزّت مردم و دفاع از حقوق آن‌ها و حمله بر ستمگران و غاصبان؛

14- شجاعت و صراحت لهجه در بيان؛

15- باور به تلازم حمد خداوند، پيامبر خدا (ص) و آل پيامبر (ع) در ادب؛

16- چشمداشت اجر معنوى و اخروى در سرودن اشعار؛

17- تعليل و ريشه‌يابى حوادث تاريخى و بيان ستمى كه بر اهل‌بيت (ع) رفته است؛

18- داشتن صداقت و عاطفه و همگامى آن‌دو، در شعر؛

19- بهره‌گيرى از سبك جدلى با تكيه بر پشتوانه‌ى تاريخى؛

20- التزام به تبعيّت از سبك قرآن كريم و بهره‌گيرى از معانى آن در شعر؛

21- استفاده از شعر در ميان اسناد تاريخى، سياسى و عقيدتى؛

22- كثرت و تنوّع در بيان انواع و اغراض شعر؛

مخاطبان، در شعر شيعه‌

شاعران شيعه در نحوه‌ى خطاب و شيوه‌ى عتاب، تنوّع به‌كار برده‌اند. گاهى شاعر خود را مخاطب قرار مى‌دهد.

گاه، پيامبر خدا (ص)، گاهى، امير المؤمنين على (ع)، گاه حضرت فاطمه (س) گاه امام حسين (ع) گاه امام عصر (عج)، گاه هاشميان، گاه، حادثه‌ى كربلاء، گاه، خطاب به امّت اسلامى و گاه از باب عتاب، امويان را مخاطب قرار داده است.

اصناف مسلمانان، در شعر شيعه‌

از نگاه شاعران شيعه، همه‌ى كسانى‌كه صداى مظلوميت و طلب يارى امام حسين (ع) را