در مدرسه فيضيه نماز جماعت را برپا كرد و پس از آن، به تدريس خارج فقه و اصول مشغول شد. ريحان يزدى مى‌نويسد:

«... معظم له از علماى نجف اشرفند، و به تازگى به وطن اصلى خود مراجعت كرده‌اند. شب‌ها بعد از نماز، در مدرسه فيضيه مجلس درسشان منعقد مى‌شود و تخصص جناب ايشان در علم اصول است».[1]

علامه تهرانى هم آورده است:

«وى شأن و جايگاهى بلند در حوزه داشت. طلاب به وى، علاقه‌اى فراوان و به درس و بحثش، شوق بسيار داشتند».[2]

مرحوم ناصر الشريعه هم مى‌نويسد:

«وى از بزرگان علما و مدرسين اين سرزمين بود ... جماعتى زياد به درس و نماز او حاضر مى‌شدند».[3]

شاگردان‌

برخى از شاگردان آن فقيه بزرگ- با استفاده از كتاب آينة دانشوران- عبارتند از حضرات آيات:

1. سيد شهاب الدين حسينى نجفى مرعشى (1315- 1411 ه. ق)، صاحب ملحقات احقاق الحق.

2. حاج ميرزا هاشم آملى (1322- 1413 ه. ق)، صاحب بدايع الافكار

3. شيخ ابراهيم رياضى نجف‌آبادى (1317- 1373 ه. ق).

4. شيخ مرتضى انصارى قمى (1322- 1391 ه. ق).

[1]. ريحان يزدى، آينه دانشوران، ص 79.

[2]. تهرانى، نقباء البشر، ج 4، ص 1369.

[3]. ناصر الشريعه، تاريخ قم، ص 283.