3. ملا فتح اللّه شريعت اصفهانى (1266- 1339 ه. ق)، صاحب قاعدة لا ضرر

4. آقا ضياء الدين عراقى (1278- 1361 ه. ق)، صاحب مقالات الاصول‌

5. ميرزا محمّد حسين غروى نائينى (1277- 1355 ه. ق)، نويسنده تنبيه الملة و تنزيه الامة

6. شيخ عبد الكريم حائرى يزدى (1276- 1355 ه. ق)، صاحب درر الاصول‌

7. آقا سيد ابو تراب خوانسارى (1271- 1346 ه. ق)، نويسنده سبل الرشاد فى شرح نجاة العباد

8. مير محمّد صادق احمدآبادى اصفهانى (د. 1348 ه. ق)

9. آخوند ملا عبد الكريم گزى اصفهانى (د. 1339 ه. ق)، صاحب تذكرة القبور

10. ميرزا محمّد على تويسركانى‌

11. آقا سيد محمّد حسن خوانسارى (د. 1332 ه. ق)، صاحب حاشيه بر قواعد علامه‌

12. آقا شيخ على اكبر حكمى يزدى (د. 1322 ه. ق)، صاحب الرضاعيات‌

13. آقا شيخ محمّد رضا مسجد شاهى اصفهانى (1287- 1362 ه. ق)، نويسنده وقاية الاذهان‌

تدريس‌

آيت اللّه خوانسارى در تدريس دستى توانا داشت. وى چه در زمان آيت اللّه حائرى و چه پس از آن، در حوزه علميه قم به عنوان مدرسى قوى زبانزد همگان شده، و درسهاى آن مرد بزرگ در: فقه، اصول، كلام و فلسفه- اشارات، شوارق، شرح تجريد و اسفار-، گروه بسيارى را به خود جلب كرده بود. همچنين، با ورود آن فقيه والا به تهران- كه از آن سخن خواهيم گفت-، صاحبان فضل و دانش گردش را گرفتند و از محضر پرفيض او توشه‌ها اندوختند.