تدريس‌

آن فقيه بزرگ، در طول اقامت 30 ساله‌اش در سبزوار، به تدريس سطوح (شرح لمعه، رسائل، مكاسب و كفايه)، خارج فقه و اصول (طهارت مصباح الفقيه و تقريرات درس نائينى و اصفهانى) و شرح اصول كافى ملا صدرا پرداخت و دهها نفر از علماى سبزوار را تربيت كرد. ايشان با اينكه فلسفه را خوب خوانده بود و با يك واسطه شاگرد حاج ملا هادى سبزوارى و خودش شاگرد مرحوم افتخار الحكما بود، اما حكما و فلاسفه را قبول نداشت و مى‌گفت: «همه‌چيز در اخبار و احاديث آل محمّد عليهم السّلام است».

حجت الاسلام و المسلمين سيد مصطفى سيادتى مى‌گويد، ايشان مى‌فرمود:

«فلسفه براى كسانى كه تحصيلات شرعيه كافى دارند، براى دانستن اصطلاحات آن خوب است ولى براى كسانى كه هنوز مايه علمى كاملى از علوم شرعيه ندارند مضرّ است و ممكن است آنها را منحرف كند».

ايشان تبرّز و تظاهر به فلسفه‌دانى نمى‌كرد ولى اگر بحثى به ميان مى‌آمد، به خوبى وارد بحث مى‌شد و دانش خود را نمايان مى‌ساخت.

روزى در مجلسى، با يكى از آقايان علماى شهر كه به فلسفه‌دانى مشهور بود، بحثى فلسفى درگرفت. ايشان آن آقا را مغلوب نموده بود. خود مرحوم آقا مى‌گفت:

آن روز، بحث در اصول بود ولى آن آقا بحث را به فلسفه كشيد تا غلبه نمايد ولى همه فهميدند كه چه خبر است.

يكى از اهل آن مجلس به من گفت: بعد از اينكه مرحوم آقا از مجلس بيرون رفت، آن آقا- كه مغلوب شده بود- گفت: «مقصودم از اين بحث اين بود كه اهل مجلس بدانند كه اين سيد چقدر ملّا است و ارزش او معلوم شود.»