مردم مى‌پرداخت و براى آنان نسخه‌هاى شفابخش مى‌نگاشت.[1] همچنين وى از كشاورزى و آفات و سمومات آن با اطلاع بود، و حتى زمانى محصول گندم يكى از مناطق اطراف بوشهر دچار آفت‌زدگى شد، و تنها با رعايت دستورالعمل آيت اللّه بلادى بود كه آفت از كشتزارهاى آنان برطرف شد و محصولشان نجات يافت.[2]

اجازات‌

مرحوم آيت اللّه سيد عبد اللّه بلادى از غالب اساتيد خويش اجازات اجتهادى گرفت. اما شيوخ روايت ايشان تنها آيت اللّه شيخ عبد الهادى شليله بغدادى (د.

1333 ه. ق) (از شيخ اعظم انصارى)، و علامه ميرزا على اكبر صدر الاسلام همدانى، معروف به دبير الدين (د. 1325 ه. ق)، صاحب كتاب الدعوة الحسنى (از محدث نورى) مى‌باشد.[3] او در دادن اجازه به ديگران بسيار محتاط بود و تا از آنان امتحان (كتبى يا شفاهى) نمى‌گرفت، بديشان اجازه روايت نمى‌داد. به همين دليل كتاب الكلام الوجيز فى تمرين المستجيز را نگاشت، تا با پاسخ دادن به پرسشهاى اين كتاب، شايستگى شخص براى كسب اجازه روايت، آشكار شود.

برخى از كسانى كه از ايشان اجازه نقل حديث گرفته‌اند، عبارتند از:

1. آيت اللّه سيد شهاب الدين حسينى نجفى مرعشى: در شعبان 1356 ه. ق، او خطاب به آيت اللّه نجفى مى‌نويسد:

«بر شما باد به احتياط در دين و امور مسلمين، و هميشه خدا را حاضر و ناظر بر خود بدان. و تمام اقوال و افعال، بلكه خيالات باطنى خود را مواظب باشيد. از آنكه مبادا بر خلاف رضاى خدا و رسول و امام عصر واقع شود- العياذ باللّه-، و خيلى احتراز كنيد از اكل حرام كه در فساد ذريه هم دخيل است».

[1]. ياحسينى، نگاهى به مبارزات آيت اللّه بلادى، ص 28.

[2]. همان، ص 29.

[3]. همان، ص 18.