2. انصاف در بحث‌

آيت اللّه سيد رضى شيرازى مى‌گويد:

«ايشان، فرد بحاثى بود و مسلط در مباحث. در عين حال خيلى منصف بود و نه‌تنها به شاگرد مجال اشكال كردن مى‌داد، كه اشكالات ايشان را هم مى‌پروراند و اشكال نابجاى ايشان را هم به صورت صحيح مطرح مى‌كرد و آن وقت به پاسخ آن مى‌پرداخت.[1]

ركن‌زاده مى‌نويسد:

«وى بسيار متواضع و خوش‌خلق بود و متدينين را اعم از وضيع و شريف، گرامى مى‌داشت و در تربيت و تعليم شاگردان خود زياد دقت مى‌كرد و در بحث و مناظره از خودنمايى و اظهار علم دورى مى‌جست و منظورش از بحث و فحص، همانا تفهيم و تفهم و يافتن راه حقيقت بود».[2]

سفر به قم‌

آيت اللّه حاج شيخ كاظم شيرازى در سال 1366 ه. ق به قصد زيارت مرقد مطهر حضرت ثامن الائمه على بن موسى الرضا عليه السّلام و ديدار با علماى حوزه علميه قم، به ايران حركت كرد، نخست ايشان به قم آمد و ميهمان آيت اللّه حاج ميرزا محمّد فيض- كه از سامرا و درس ميرزا محمّد تقى شيرازى با هم دوستى، صفا و صميميتى فراوان داشتند- شد. در روز ورودشان همه علما مانند آيات عظام: بروجردى، حجّت، صدر و سيد محمّد تقى خوانسارى و ديگران از علما، فضلا و عموم محصلان، از ايشان تجليل كردند.[3][4]

[1]. شيرازى، مجله حوزه، شماره 50، 28.

[2]. ركن‌زاده آدميت، دانشمندان و سخن‌سرايان فارس، ج 4، 232.

[3]. شريف رازى، گنجينه دانشمندان، ج 1، 271.

[4] انصارى قمى، ناصر الدين، اختران فقاهت بررسى زندگى علمى و سياسى گروهى از علماى سده اخير، 2جلد، دليل ما - قم، چاپ: دوم، 1387.