انگليس در عراق به قصد سركوب قيام مردمى، دامنه جنگ را گسترش دادند تا بدان‌حد كه به سوسنگرد (بنى طرف) و بستان (به ستين) هم كشيده شد. آنان با وسايل تبليغاتى، والى پشت كوه- لرستان- و عشاير و اعراب دزفول را هم تحريك به جنگ بر ضد مجاهدان مى‌كردند. در اين هنگام آيت اللّه معزى رهسپار شوش و اطراف آن شد، و با والى شوش و سران عشاير و ايلات ديدار كرد. ايشان با مواعظ و نصايح خويش، آنان را به شركت نكردن در جنگ بر ضد برادرانشان و سكون و آرامش ترغيب كرد، و به اين سياست آتش جنگ را فرونشاند.

وفات‌

آيت اللّه معزى پس از عمرى تلاش و كوشش براى اعلاى كلمه حق و تعظيم شعائر الهى، در 80 سالگى و در شهر بروجرد- كه تابستانها براى تغيير آب‌وهوا بدانجا سفر مى‌كرد- در 7 جمادى الاولى 1352 ه. ق بدرود زندگانى گفت، و در بقعه امامزاده سيد ابو الحسن به خاك خفت و جهانى از علم و معرفت را با خويش مدفون ساخت. وى يك ماه پيش از وفاتش در نامه‌اى به آيت اللّه شيخ محمّد على معزى، داماد و پسر عمويش، واقعه قريب الوقوع درگذشت خود را به طور ايهام اظهار كرد،[1] و چنين نوشت:

«امساله (ظاهرا) خيلى ضعف و نقاهت شدت دارد، خصوصا اين چند روزه كه هواى اينجا به خلاف معتاد گرم شده بكلى حالى ندارم ...».[2]

از او عالم بزرگوار آقا شيخ محمّد حسن، پدر دانشمند محقق و مترجم فاضل مرحوم حجت الاسلام شيخ محمّد كاظم معزى مترجم قرآن مجيد، به يادگار ماند.[3]

[1]. مرعشى، المسلسلات، ج 2، ص 159؛ معزى دزفولى، شرح‌حال خاندان معزى، ص 32.

[2]. ضميمه كتاب شرح‌حال خاندان معزى؛ اصل نامه موجود است.

[3]. مرعشى، المسلسلات، ج 2، ص 159.