پاكش بر روى دوش مردم همراه با اشك و آه و حسرت به مسافت يك فرسنگ از تهران به حرم عبد العظيم حسنى تشييع شده و در مسجد عتيق بين الحرمين‌[1]- بين حرم عبد العظيم و حرم حضرت حمزة بن موسى- دفن شد. و مردم مدت بسيارى در شهرهاى ايران و عراق به سوگوارى پرداختند، و شاعران در عزايش مرثيه‌ها سرودند.[2]

جنازه ايشان را 4 روز نگه داشتند، و مردم عزادار در اطراف به عزادارى و گريستن پرداختند. اين وضع تنها به مسلمانان اختصاص نداشت، و حتى غير مسلمانان نيز از ابراز اندوه و ماتم نتوانستند خوددارى كنند.

اعتماد السلطنه در يادداشتهاى روزانه مخلوط خود مى‌نويسد:

«3 صفر 1306 ه. ق، در تشييع جنازه حاج ملاعلى كه به حضرت عبد العظيم بردند، اهالى تهران از شهرى و كندى و كسبه و علما و آخوندها معركه كرده بودند. حتى گبر و يهود و ارمنى هم دسته شده بودند. عمارى حاجى را همين‌طور به دوش از شهر به حضرت عبد العظيم بردند ... در حقيقت شخصى كه در دنيا و آخرت هر دو محترم بوده، همين است ....

و چهار روز دكاكين را بسته بودند، مثل ايام عاشورا دسته و سينه‌زن در كوچه‌ها مى‌گرديدند. ختم را هم در مسجد مروى گذاشته بودند. حقيقت تابه‌حال براى احدى در ايران اين‌طور عزادارى نكرده بودند».[3]

سرانجام پيكر آن بزرگوار را در روز اول ماه صفر تشييع نمودند. و در بين راهرو دو حرم حضرت عبد العظيم و حضرت امام زاده حمزه عليه السّلام به خاك سپردند.[4]

در مرثيه وى، شاعران عرب و عجم قصيده‌ها و ماده تاريخهاى متعددى سرودند.

[1]. اعتماد السطنة، المآثر و الآثار، ص 138.

[2]. تهرانى، نقباء البشر، ج 3، ص 1506.

[3]. بامداد، شرح‌حال رجال ايران، ج 2، ص 351.

[4]. اعتماد السطنة، الماثر و الآثار، ص 138.