امتناع كردند، زيرا گفتند: اين غذاى اعيان است و به مذاق ما خوش نمى‌آيد.

آنان مدتها با فقر و فاقه دست به گريبان بودند و صبر مى‌كردند، تا بدانجا كه به درجات عاليه و مقامات والاى علم نايل آمدند.[1]

آيت اللّه سيد هادى حسينى خراسانى (د. 1368 ه. ق) در اين باره مى‌نگارد:

«آيت اللّه علامه سيد زين العابدين طباطبايى حائرى مى‌فرمود: در ايام طلبگى و تشرفم به نجف اشرف، من و آقاى شيخ عبد الحسين شيخ العراقين و آخوند ملا على كنى در يك حجره در مدرسه زندگانى مى‌كرديم. و همگى در نهايت فقر و فاقه به سر مى‌برديم، و فقيرتر از همه حاجى كنى بود.

مرحوم آخوند ملا على كنى چون اين مقام عالى را در درگاه حضرت على عليه السّلام تحصيل كرد، و صبر به فقر و فاقه و عفت نفس را به اين اندازه رسانيد، لذا مستحق پيشوايى تمام ايران گرديد. و در پايتخت مملكت ايران مانند ناصر الدين شاه از آن عالى جناب بيمناك بود».[2]

ورود به تهران‌

آيت اللّه كنى پس از تكميل مراتب علمى و گرفتن اجازه اجتهاد از استاد والاقدرش، در سال 1262 ه. ق به عزم زيارت مرقد پاك حضرت على بن موسى الرضا عليه السّلام و به قصد ديدار اقوام و خويشان، به ايران آمد و در تهران ساكن شد.

در همين ايام وى با تنگدستى شديدى مواجه بود. آيت اللّه نجفى مرعشى (ره) در اين باره مى‌فرمايد:

«... وى در كمال فقر و فلاكت بوده، چون ايشان ثروتى يا اندوخته‌اى از پدرانشان نداشتند. روزى در يك مسجدى از مساجد تهران، زانوان غم را بغل گرفته نشسته بودند، يك نفر از خوانين و اعيان آن دوره مى‌بيند

[1]. حرز الدين نجفى، معارف الرجال، ج 2، ص 112.

[2]. حسينى، خراسانى، معجزات و كرامات، ج 1، صص 16- 15.