6. مجموعه 20 رساله در موضوعات مختلف فقه و اصول و رجال، كه نام آنها معلوم نشده است.[1]

فرزندان‌

از آن فقيه بزرگوار، به غير از تأليفات و شاگردانش، فرزندانى عالم و باتقوا برجاى ماند، كه عبارتند از:

1. آيت اللّه حاج سيد زين العابدين رضوى حسينى قمى، كه عالمى كبير و فقيهى مشهور به شمار مى‌آمد. وى از مشاهير شاگردان آيات عظام: شيخ محمّد طه نجف، ميرزا حسين خليلى، شيخ هادى تهرانى، سيد محمّد كاظم طباطبائى يزدى و آخوند خراسانى بود و اخيرا به محقق خراسانى پيوست. او از سوى ايشان به عنوان يك از پنج مجتهد طراز اول براى نظارت بر قوانين مصوب مجلس شوراى ملى، به تهران آمد و پس از مدتى، در 1327 ه. ق بدرود حيات گفت. او در مدت اقامت اندكش در تهران، توجه بسيار خاص و عام را به خود جلب كرد و به دليل داشتن كمالات نفسانى و كثرت تقوايش، مورد اعتماد، رغبت و مرجعيت مردم بود. از آثار وى، كتاب البراهين الجلية فى شرح القصيدة العلوية از نظم استادش، شيخ محمّد طه نجف، است.[2] ديگر كتابهايش، حاشيه رجال ابو على حائرى، منتهى المقال، مى‌باشد.[3]

2. سيد عبد الحسين طاهرى قمى، كه او نيز از شاگردان آيات عظام: آخوند خراسانى، سيد محمّد كاظم يزدى و شيخ الشريعة اصفهانى محسوب مى‌شد، و در علم و عمل به مرتبه‌اى والا دست يافته بود. در سال 1337 ه. ق و پس از 17 سال تحصيل در نجف، وى به قم بازگشت و پس از اندكى، درگذشت و در قبرستان شيخان مدفون شد.[4]

[1]. مقدس‌زاده، رجال قم، ص 98؛ ناصر الشريعة، تاريخ قم، ص 255.

[2]. تهرانى، نقباء البشر، ج 2، ص 800؛ مقدس‌زاده رجال قم، ص 139.

[3]. ناصر الشريعة، تاريخ قم، ص 255.

[4]. تهرانى، نقباء البشر، ج 3، ص 1035.